ระบบสารสนเทศพลวัตรของชาเมี่ยง

ความสัมพันธ์ของสมบัติดินทางฟิสิกส์และทางเคมีในสวนเมี่ยงและการใช้ประโยชน์ที่ดินรูปแบบต่างๆ (ต่อ1)

ภาพที่ 31 ความแข็งดินและ Exch. Mg ดินชั้นบนบ้านเหล่า ต.เมืองก๋าย อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ภาพที่ 32 ความแข็งดินและ Sand ดินชั้นบนบ้านเหล่า ต.เมืองก๋าย อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ภาพที่ 33 ความแข็งดินและ Silt ดินชั้นบนบ้านเหล่า ต.เมืองก๋าย อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ภาพที่ 34 ความแข็งดินและ Clay ดินชั้นบนบ้านเหล่า ต.เมืองก๋าย อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ภาพที่ 35 ความแข็งดินและ pH ดินชั้นล่างบ้านเหล่า ต.เมืองก๋าย อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ภาพที่ 36 ความแข็งดินและ CEC ดินชั้นล่างบ้านเหล่า ต.เมืองก๋าย อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ ภาพที่ 37 ความแข็งดินและ OM ดินชั้นล่างบ้านเหล่า ต.เมืองก๋าย อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่ อ่านต่อ..

องค์ประกอบทางเคมีของใบชาสด

ชาที่ผลิตทางการค้าส่วนใหญ่มาจาก 2 สายพันธ์ุ คือ Camellia sinensis var. sinensis (ชาจีน, Chinese tea) และ Camellia sinensis var. assamica (ชาเมี่ยง หรือ ชาเมี่ยง, Assam tea) การเก็บใบชาสดที่มีคุณภาพเพื่อนำมาเข้ากระบวนการผลิตจะใช้แรงงานคนในการเก็บ โดยเลือกเก็บเฉพาะยอดชาที่ตูมและใบที่ต่ำจากยอดตูมลงมา 2-3 ใบ (1 ยอด 2-3 ใบ) โดยทั่วไป ยอดใบชาสด ประกอบด้วย ความชื้นประมาณ 75-80 % โดยน้ำหนัก ส่วนที่เหลือ (20-25 %) เป็นของแข็งทั้งหมด ของแข็งทั้งหมด ประกอบด้วย ส่วนที่ไม่ละลายน้ำ (insoluble matter) และส่วนที่ละลายน้ำ (soluble matter) องค์ประกอบทางเคมีของส่วนที่ละลายน้ำและไม่ละลายน้ำ ได้แก่ องค์ประกอบสำคัญในส่วนที่ละลายน้ำ คือ โพลิฟีนอล (polyphenols) มีอยู่ประมาณ 10-25 % โดยน้ำหนักแห้ง (Haslam, 2003) โพลิฟีนอล เป็นองค์ประกอบในใบชาสด ประกอบด้วย กลุ่มของสารประกอบ 6 กลุ่ม คือ flavanols, hydroxy-4-flavonols, anthocyanins, flavones, flavonols และ phenolic acids โดยฟลาวานอล (flavanols) เป็นองค์ประกอบที่พบมากที่สุด (60-80 % ของโพลิฟีนอล) เรียกว่า คาเทชิน (catechins) คาเทชินที่พบมากในชา ได้แก่ (-)-Epigallocatechin-3-gallate (EGCG), (-)-Epigallocatechin (EGC), (-)-Epicatechin-3-gallate (ECG) และ (-)-Epicatechin (EC) คาเทชินเหล่านี้มีอยู่ประมาณ 90 % ของ คาเทชินทั้งหมดและกลุ่มของคาเทชินที่พบในปริมาณน้อย ได้แก่ (+)-Gallocatechin (GC), (+)-Catechin (C) และคาเทชินอื่นๆ เช่น (-)-Gallocatechin gallate (GCG) และ (-)-Catechin gallate (CG) (Zhen et. al., 2002) หน้าที่หลักของสารประกอบฟลาโวนอยด์ในใบชา (Major functions of tea flavonoids) 1. Antioxidant activity สารประกอบฟลาโวนอยด์ มีคุณสมบัติในการเป็นสารต้านออกซิเดชัน (antioxidant) โดยทำหน้าที่เป็นตัวขัดขวางหรือหยุดปฏิกิริยาต่อเนื่องของอนุมูลอิสระ (free radical chain terminator) ตัวจับออกซิเจน (oxygen scavenger) หรือเป็น chelating agent ของโลหะ เป็นต้น กลไกการทำงานของสารต้านออกซิเดชัน (Antioxidant) จะทำหน้าที่เป็นสารรีดิวซ์ (reducing agent) ถ่ายเทไฮโดรเจนอะตอมออกจากโมเลกุลและให้กับออกซิเจน ทำให้ออกซิเจนไม่สามารถเกิดปฏิกิริยาได้ ถ้าเป็นในอาหารออกซิเจนจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงลักษณะต่างๆของอาหาร เช่น สี กลิ่นและคุณค่าทางอาหาร เป็นต้น แต่ถ้าเป็นในร่างกายจะทำให้เกิดอนุมูลอิสระ (free radicals) ในร่างกาย ส่งผลให้เนื้อเยื่อหรือเซลล์ต่างๆ ในร่างกายถูกทำลาย ยิ่งปริมาณอนุมูลอิสระสูงมากเพียงใดก็ยิ่งเป็นตัวเร่งให้เกิดโรคภัยไข้เจ็บ รอยเหี่ยวย่นและความแก่ จากการศึกษาพบว่าระดับความเครียดจะส่งผลให้เกิดปฏิกิริยาของอนุมูลอิสระกับออกซิเจนสูงขึ้น นอกจากนั้นอายุยิ่งมากขึ้นการสะสมของอนุมูลอิสระก็จะสูงเพิ่มขึ้นด้วย ดังนั้นการรับประทานอาหารประเภทผักและผลไม้ที่มีสารต้านออกซิเดชัน (antioxidant) จะสามารถช่วยปกป้องจากการท้าลายของอนุมูลอิสระได้ จากการศึกษา พบว่าสารประกอบฟลาโวนอยด์ในใบชามีศักยภาพในการเป็นสารต้านออกซิเดชัน (antioxidant) และเป็นตัวจับอนุมูลอิสระ (free radical scavenging) ได้สูงกว่าวิตามินซี (vitamin C หรือ ascorbic acid) และวิตามินอี (vitamin E หรือ tocopherol) เพื่อป้องกันการเสื่อมของเซลล์จากอนุมูลอิสระ (Vison et. al.1995) การที่สารที่มีอยู่ในธรรมชาติสามารถแสดงสมบัติการเป็นสารต้านออกซิเดชันได้นั้นจะเกี่ยวข้องกับความสามารถในการให้ไฮโดรเจนอิออน (H+) ของหมู่ไฮดรอกซิล (OH) ในสารประกอบฟีนอล ความสามารถในการยับยั้งการเกิดปฏิกิริยาออกซิเดชันของสารต้านการเกิดออกซิเดชัน (antioxidant activity; AOA) ขึ้นอยู่กับตำแหน่งและจำนวนของหมู่ไฮดรอกซิล รวมทั้งโครงสร้างอื่นๆ ในโมเลกุลด้วย สารประกอบฟีนอลที่มีหมู่แทนที่เป็นหมู่ให้อิเล็คตรอน (electron donating group) เช่น หมู่ไฮดรอกซิล (-OH) หมู่เมธอกซิล (-OCH3) หมู่เมธิล (-CH3) หมู่เอธิล (-C2H5) หรือ หมู่ t-butyl (-C(CH3)3) อยู่ที่ตำแหน่งออร์โท (ortho) หรือพารา (para) จะเพิ่ม ค่า AOA สารต้านออกซิเดชัน (antioxidants) กลุ่มที่พบมากที่สุดในธรรมชาติ ได้แก่ กลุ่มฟลาโวนอยด์ (flavonoids) ฟลาโวนอยด์ในพืชเป็นสารอินทรีย์ประเภทโพลีฟีนอล (polyphenol) มีโครงสร้างเป็นไดฟีนิลโพรเพน (diphenylpropane) มีการจัดเรียงตัวเป็นแบบ C6-C3-C6 ฟลาโวนอยด์ เป็นสารที่มีสมบัติในการยับยั้งการเกิดปฏิกิริยาออกซิเดชันที่มีในอาหารประเภทไขมันและไขมัน โครงสร้างของสารในกลุ่ม ฟลาโวนอยด์ที่เกี่ยวข้องกับการยับยั้งการเกิดปฏิกิริยาออกซิเดชันจะขึ้นกับหมู่ OH ที่บริเวณวงแหวน B พันธะคู่ที่ C2 และ C3 ที่คอนจูเกต (conjugate) อยู่กับหมู่คาร์บอนิล (C=O) ที่ตำแหน่ง C4 ของวงแหวน C และการเกิดพันธะไฮโดรเจนของหมู่คาร์บอนิลที่ C4 ของวงแหวน C กับหมู่ OH ที่ ตำแหน่ง C3 หรือ C5 ในใบชาทุกชนิด สารที่มีประสิทธิภาพในการเป็นสารต้านออกซิเดชัน (antioxidant) สูง ได้แก่ epigallocatechin gallate (EGCG) นอกจากนั้น ได้แก่ สาร proanthocyanidins สามารถป้องกันการเกิดปฏิกิริยาออกซิเดชันของ low-density lipoprotein (LDL) ซึ่งเป็นปัจจัยที่จะก่อให้เกิดโรคหัวใจ (coronary heart disease) ได้ (Keli et. al.1996) 2. Antimicrobial activity ความเข้มข้นต่ำสุดของการเป็นสารยับยั้งแบคทีเรีย (Minimum Inhibitory Concentration; MIC) ของใบชานั้นประมาณ 0.25-1.0 mg/ml สารสกัดจากใบชาสามารถป้องกันการเจริญของจุลินทรีย์ Staphylococcus mutans สามารถไปกำจัดการยึดติดของแบคทีเรียชนิดนี้และยับยั้งการทำงานของ glycosyl transferase activity ในด้านอื่นๆ พบว่า epigallocatechin gallate (EGCG) สามารถยับยั้งการเจริญเติบโตของ Staphylococcus aureus ที่ก่อให้เกิดการติดเชื้อได้อีกด้วย (Renaud และ de Lorgeril, 1992) ดังนั้นจึงมีการศึกษาสารสกัดจากใบชาเพื่อใช้เป็นวัตถุกันเสียในอาหารที่ได้จากธรรมชาติมากขึ้น พอลิฟีนอล (Polyphenol) สารอาหารที่มีประโยชน์ต่อสุขภาพ ใบชาเมี่ยงที่ไม่ผ่านการหมัก เป็นชาที่มีปริมาณของสารกระตุ้นสุขภาพที่เรียกว่า พอลิฟีนอล (polyphenol) ในระดับที่มากกว่าชาดำและชาชนิดอื่นที่มีปฎิกิริยาการหมัก สารพอลิฟีนอล (Polyphenol) สารประกอบเคมีธรรมชาติที่พบในผลไม้และผักบางชนิด สารสำคัญในกลุ่มพอลิฟีนอล ได้แก่ สารคาเทชิน (catechins) ซึ่งมีคุณสมบัติในการยับยั้งการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์และเป็นสารต้านออกซิเดชันหรือสารต้านอนุมูลอิสระที่มีประสิทธิภาพสูง คาเทชิน เป็นสารที่มีประโยชน์มากตั้งแต่ช่วยป้องกันไม่ให้อาหารบูดเสียจนถึง การยับยั้งการเจริญเติบโตของเซลล์มะเร็งโดยพบมากที่สุดในใบชาสด กระบวนการผลิตชา มีผลกระทบต่อปริมาณคาเทชินในใบชา เช่น ใบชาสดที่ไม่เกิดปฎิกิริยาการหมัก พบ คาเทชิน ประมาณ 10-30 % ของน้ำหนักใบชาแห้ง ในขณะที่ใบชาหมักพบคาเทชิน (catechins) ประมาณ 8-10 % และ ชาดำ มีปริมาณคาเทชินน้อยที่สุด คือ 3-10 % เท่านั้น คาเทชิน (Catechins) สูตรทางเคมี คือ C15H14O6 มีน้ำหนักโมเลกุล เท่ากับ 290.28 g/mol จุดหลอมเหลว (melting point) อยู่ระหว่าง 212-216?C สามารถละลายได้เล็กน้อยในน้ำเย็นและละลายได้มากในน้ำร้อน แอลกอฮอล์ กรดน้ำส้ม (glacial acetic acid) และอะซีโตน (acetone) ไม่ละลายในเบนซีน (benzene) คลอโรฟอร์ม (chloroform) และปิโตรเลียม อีเทอร์ (petroleum ether) คาเทชินที่พบในชา มีด้วยกัน 8 อนุพันธ์ ได้แก่ คาเทชิน (catechin, C) อิพิคาเทชิน (epicatechins, EC) แกลโลคาเทชิน (gallocatechin, GC) อิพิแกลโลคาเทชิน (epigallocatechin, EGC) คาเทชินแกลเลต (catechingallate, CG) แกลโลคาเทชินแกลเลต (gallocatechin gallate, GCG) อิพิคาเทชินแกลเลต (epicatechingallate, ECG) และอิพิแกลโลคาเทชินแกลเลต (epigallocatechin gallate, EGCG) ซึ่งมีโครงสร้าง ดังภาพ 3 ภาพ 3 โครงสร้างของคาเทชิน ทั้ง 8 อนุพันธ์ (Dalluge and Nelson, 2000) คาเทชิน (chatechins) เป็นฟลาโวนอยด์ (flavonoid) ชนิดพิเศษที่พบในชามีสรรพคุณเป็นสารต้านอนุมูลอิสระที่มีประสิทธิภาพสูง (Liebert et. al., 1999) ช่วยดักและทำลายอนุมูลอิสระซึ่งเป็นออกซิเจนโมเลกุลเดี่ยวและเปอร์ออกไซด์ ช่วยป้องกันไม่ให้เกิดการทำลายเซลล์เนื้อเยื่อ นอกจากนี้ยังทำงานร่วมกับวิตามิน ซี เพื่อช่วยเสริมความแข็งแรงให้ผนังหลอดเลือด สารอาหารอื่นๆ ที่พบในชา วิตามิน ซี เป็นสารต้านออกซิเดชันที่มีประสิทธิภาพ ช่วยลดความเครียด ต่อต้านภาวะติดเชื้อและเสริมการทำงานของระบบภูมิคุ้มกัน วิตามินบีรวม ช่วยส่งเสริมการทำงานในกระบวนการเมตาบอลิซึม (metabolism) ของคาร์โบไฮเดรต วิตามิน อี สรรพคุณเป็นสารต้านออกซิเดชัน และ ช่วยชะลอความแก่ ฟลูออไรด์ ช่วยเสริมความแข็งแรงให้แก่เคลือบฟัน ป้องกันฟันผุ สารต้านการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ (Antimicrobial agent) จากคาเทชิน สารคาเทชิน (catechins) ซึ่งเป็นสารพอลิฟีนอลที่พบในใบชาเมี่ยงมีความสามารถในการเป็นสารยับยั้งการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ ดังงานวิจัยของ Ikigai et. al. (1993) ศึกษาความสามารถของสารสกัดจากชาในการยับยั้งการเจริญของจุลินทรีย์ พบว่า EGCG มีประสิทธิภาพสูงในการทำลายชั้นไขมันที่ผนังเซลล์ของจุลินทรีย์ ในขณะที่ EC มีประสิทธิภาพต่ำกว่า สามารถละลายได้น้อยกว่าและพบว่าแบคทีเรียแกรมลบ สามารถต้านทานต่อการทำลายชั้นไขมันที่ผนังเซลล์ได้ดีกว่าแบคทีเรียแกรมบวก Okubo et. al. (1998) ศึกษาประสิทธิภาพของคาเทชินในการยับยั้งการเจริญเติบโตของ Escherichia coli O157: H7 และการสร้างสารพิษของเชื้อดังกล่าว พบว่า เมื่อนำเชื้อที่บ่มไว้ 3-5 ชั่วโมง ไม่มีจุลินทรีย์ที่มีชีวิตอยู่รอด (ความเข้มข้น 1.25-2.50 % น้ำชาเขียว) เมื่อศึกษาจากสารสกัด EGCG ที่ 25-50 ไมโครกรัม ต่อ มิลลิลิตร พบว่า สามารถช่วยลดปริมาณของ Escherichia coli และการสร้างสารพิษของเชื้อดังกล่าวได้ Pillai et. al. (2001) ศึกษาความสามารถของ catechins ในการเป็นสารต้านการกลายพันธุ์ (antimutagenic) และช่วยป้องกันการดื้อยาปฎิชีวนะของจุลินทรีย์โดยช่วยป้องกันการดื้อต่อยาปฎิชีวนะเตตราไซคลิน (tetracycline) Yam et. al. (1997) นำสารสกัดจากชา (Tea extract) ศึกษาการยับยั้งการเจริญของแบคทีเรีย พบว่า สารสกัดจากชาสามารถยับยั้งการเจริญเติบโตของ Staphylococcus aureus และ Yersinia enterocolitica และเมื่อนำสารสกัดจากชามาทำให้บริสุทธิ์โยวิธีพาร์ติชัน โครมาโทรกราฟี (partition chromatography) ทำให้ทราบว่าประสิทธิภาพการยับยั้งการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ขึ้นอยู่กับปริมาณของ EGC, EGCG และ ECG ในชานั่นเอง Yamaguchi et.al. (2001) พบว่า อิพิแกลโลคาเทชินแกลเลต ซึ่งเป็นอนุพันธุ์หนึ่งของคาเทชินมีความสามารถในการยับยั้งการเจริญของ human immunodeficiency virus type 1 (HIV-1) โดยเกิดจากการที่ อิพิแกลโลคาเทชินแกลเลต จะส่งผลในการทำลายอนุภาคต่างๆภายในเซลล์ของไวรัสและรบกวนการสังเคราะห์ m-RNA ของไวรัส จึงทำให้ไวรัสเหล่านี้ไม่เจริญเติบโตนั่นเอง Zhao et. al. (2001) ศึกษากลไกการเสริมฤทธิ์กันของ EGCG และ เบต้า-แล็กแตม (β-lactam) ในการยับยั้งการเจริญของ Staphylococcus aureus จากการศึกษาพบว่าการเสริมฤทธิ์ขึ้นอยู่กับความเข้มข้นของ EGCG ซึ่ง สามารถทำลายผนังเซลล์ของจุลินทรีย์ดังกล่าวนั่นเอง การศึกษาอิทธิพลของคาเทชิน (catechins) ต่อระบบทางเดินอาหาร Hara (1997) พบว่า คาเทชินสามารถยับยั้งการทำงานของแอลฟา-อะไมเลส (α-amylase) ในลำไส้เล็ก และ พบว่า คาเทชิน มีผลต่อการยับยั้งการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์ในระบบทางเดินอาหารแต่ไม่ยับยั้งการเจริญของแบคทีเรียที่สร้างกรดแลคติก (lactic acid bacteria) แต่อย่างใด คาเทชิน (catechins) และการป้องกันการเสื่อมเสียของอาหารจากปฎิกิริยาออกซิเดชัน การเสียของอาหารส่วนใหญ่มีสาเหตุจากจุลินทรีย์ การเสื่อมเสียจากปฎิกิริยาเคมีมีน้อยกว่าแต่จัดว่ามีความสำคัญมาก ปฎิกิริยาที่สำคัญ ได้แก่ ปฎิกิริยาออกซิเดชัน เป็นสาเหตุให้อาหารเสื่อมคุณภาพ เกิดการหืน คุณค่าทางอาหารลดลงและบางครั้งอาจมีสารพิษเกิดขึ้นด้วย ปัญหาการเกิดปฎิกิริยาออกซิเดชัน พบในอาหารทุกชนิดไม่ว่าจะเป็นคาร์โบไฮเดรต ไขมันหรือโปรตีน จึงเป็นข้อจำกัดให้อาหารมีอายุการเก็บสั้นลงโดยเฉพาะการเกิดออกซิเดชันในกรดไขมันที่ไม่อิ่มตัวทำให้เกิดอนุมูลอิสระขึ้น (ศิวาพร, 2546) กลไกการเกิดออกซิเดชันในน้ำมันและไขมัน ปฏิกิริยาออกซิเดชันของน้ำมันและไขมัน เป็นสาเหตุให้เกิดกลิ่นหืนขึ้นและเป็นปฏิกิริยาที่สามารถเกิดขึ้นได้เอง (Auto-oxidation) ปฏิกิริยาจะเกิดขึ้นที่พันธะคู่ของกรดไขมันไม่อิ่มตัวยิ่งมีพันธะคู่มากปฏิกิริยาออกซิเดชันจะเกิดเร็วมากขึ้น ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นเป็นปฏิกิริยาแบบลูกโซ่ของกรดไขมันไม่อิ่มตัวกับออกซิเจนและอนุมูลอิสระ (free radical) เกิดเป็นสารไฮโดรเปอร์ออกไซด์ (hydroperoxide) สารเปอร์ออกไซด์ที่เกิดขึ้นจะสลายตัวเป็นสารที่มีโมเลกุลเล็กๆทำให้มีกลิ่นหืนและเกิดเป็นอนุมูลอิสระเริ่มต้นของปฏิกิริยาลูกโซ่ต่อไปได้อีก โดยกลไกการเกิดปฏิกิริยาออกซิเดชันของน้ำมันและไขมันในอาหาร สามารถแบ่งเป็นขั้นตอนต่างๆ ได้ 3 ขั้นตอน (Fennema, 1996) 1.ขั้นเริ่มต้น (Initiation) เป็นขั้นตอนการเกิดอนุมูลอิสระ เป็นปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นระหว่างกรดไขมันไม่อิ่มตัวและออกซิเจน โดยมีความร้อน แสง รังสี อิออนของโลหะหรือฮีม (heam) เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาขั้นเริ่มต้น อาจเกิดโดยไม่ต้องการออกซิเจนมีเพียงตัวเร่งปฎิกิริยา เช่น แสง อุณหภูมิและอนุมูลโลหะ เป็นต้น ก็เพียงพอที่จะทำให้ปฏิกิริยาเกิดขึ้นได้ 2.ขั้นต่อเนื่อง (Propagation) เป็นปฏิกิริยาต่อเนื่องของอนุมูลอิสระที่เกิดขึ้นในปฏิกิริยาขั้นต้นทำปฏิกิริยากับออกซิเจนเกิดเป็นอนุมูลเปอร์ออกไซด์ (peroxide radical) และอนุมูลเปอร์ออกไซด์ที่เกิดขึ้น จะทำปฏิกิริยายากับกรดไขมันไม่อิ่มตัวทำให้เกิดสารเปอร์ออกไซด์และอนุมูลอิสระขึ้น ซึ่งเป็นสารไฮโดรเปอร์ออกไซด์ที่เกิดขึ้นสามารถเกิดปฏิกิริยาต่อไปได้ ถ้าหากมีแสงหรือความร้อนหรือโลหะเป็นตัวเร่งและอนุมูลอิสระที่เกิดขึ้นจะไปทำปฏิกิริยากับออกซิเจนใหม่เกิดอนุมูลเปอร์ออกไซด์ขึ้นอีกและปฏิกิริยานี้จะเกิดต่อเนื่องแบบเดิมไปเรื่อยๆแบบลูกโช่ 3.ขั้นสุดท้าย (Termination) ปฏิกิริยาสุดท้ายที่ทำให้ผลิตภัณฑ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นอนุมูลอิสระ (non-radical products) โดยเป็นขั้นที่อนุมูลอิสระที่เกิดขึ้นเกิดการรวมตัวกันในรูปต่างๆทำให้เกิดสารที่มีความคงตัวและทำให้ปฏิกิริยายาสิ้นสุดลง ไม่เกิดปฏิกิริยายาต่อไป สารต้านออกซิเดชันหรือสารต้านอนุมูลอิสระ สารต้านออกซิเดชันจะช่วยยับยั้งหรือชะลอการเกิดออกซิเดชันได้ซึ่งมีทั้งสารต้านออกซิเดชันในธรรมชาติ เช่น วิตามิน อี ในน้ำมันพืชและสารต้านออกซิเดชันที่เป็นสารสังเคราะห์และอนุญาติให้เติมลงในอาหารได้ เช่น โพรพิลแกลเลต (propyl gallate) และบิวทิเลเตตไฮดรอกซีอะนีโซล (butylated hydroxyanisole, BHA) เป็นต้น สารต้านอนุมูลอิสระ วิธีป้องกันไม่ให้เกิดการหืนเนื่องจากการออกซิเดชันสามารถใช้ได้โดยการใช้สารกันหืนหรือสารต้านอนุมูลอิสระ หมายถึง สารที่สามารถชะลอจุดเริ่มต้นหรือชะลอการเกิดปฏิกิริยายาออกซิเดชันหรือ autooxidation ของไขมันได้อย่างช้าๆ สารต้านอนุมูลอิสระมีทั้งสารธรรมชาติและเป็นสารสังเคราะห์ การใช้สารต้านอนุมูลอิสระเติมลงไปในอาหารต้องคำนึ่งถึงความปลอดภัยของผู้บริโภคเป็นหลัก กลไกการต้านอนุมูลอิสระ สารต้านอนุมูลอิสระจะทำลายอนุมูลอิสระโดยการให้หรือรับอิเล็กตรอนกับอนุมูลอิสระทำให้ปฏิกิริยาลูกโซ่ลดลง ซึ่งสารต้านอนุมูลอิสระจะไม่กลายเป็นอนุมูลอิสระตัวใหม่จากการเกิดปฏิกิริยาขึ้นมาเนื่องจากสารดังกล่าวมีความคงตัวทั้งในรูปมีอิเล็กตรอนครบและรูปที่อิเล็กตรอนขาดหรือเกิน กลไกการต้านอนุมูลอิสระ สามารถ แบ่งได้ เป็น 2 กลไก ตามลักษณะการออกฤทธิ์ป้องกันไม่ให้เกิดอนุมูลอิสระ ได้แก่ 1. ฤทธิ์ป้องกันอนุมูลอิสระ (Preventive antioxidant activity) สารต้านอนุมูลอิสระประเภทนี้ออกฤทธิ์ป้องกันไม่ให้เกิดอนุมูลอิสระตั้งแต่เริ่มต้น ได้แก่ การยับยั้งไม่ให้เกิดอนุมูลที่เหนี่ยวนำให้เกิดอนุมูลอิสระ เช่น ไฮโดรเจนเพอร์ออกไซค์ การคีเลต โลหะทรานซิชันและการระงับไม่ให้เกิดสารความไวสูง (Reactive species : RS) โดยสารต้านอนุมูลอิสระในกลุ่มนี้ ได้แก่ เอนไซม์และโปรตีนในร่างกายที่มีฤทธิ์ต้านอนุมูลอิสระ ตัวอย่างของสารกลุ่มนี้ เช่น CAT, GPx, GSH รวมทั้งวิตามินอีและสารกลุ่ม คาโรทีน 2. ฤทธิ์กำจัดอนุมูลอิสระ (Free radical scavenging antioxidant activity) การต้านอนุมูลอิสระ จะมีกลไกในการเกิดปฎิกิริยาลูกโซ่ Initiation, Propagation และ Termination ซึ่งในส่วนของสารต้านอนุมูลอิสระในกลุ่มนี้ ได้แก่ วิตามิน ซี แอลบูมิน บิลิรูบิน แคโรทีนอยด์ ยูบิควิโนน (CoQ10) และฟลาโวนอยด์ จะออกฤทธิ์กำจัดอนุมูลอิสระโดยการยับยั้งปฎิกิริยาลูกโซ่ ถ้ามีอนุมูลอิสระในปริมาณมากเกินสมดุลในร่างกายจะก่อให้เกิดโทษร้ายแรงในร่างกายมนุษย์มีสารต้านอนุมูลอิสระทำหน้าที่ควบคุมสมดุลของปริมาณอนุมูลอิสระ หากสมดุลระหว่างอนุมูลอิสระและสารต้านอนุมูลอิสระในร่างกายเสียไป ร่างกายจำเป็นต้องรับจากภายนอก เช่น ผัก ผลไม้และสมุนไพร เป็นต้น สารต้านอนุมูลอิสระจากสารประกอบฟีนอลิก (Phenolic compound) สารประกอบฟีนอลิกที่พบในพืชและเครื่องเทศ มีคุณสมบัติเป็นสารต้านอนุมูลอิสระรวมถึงกรดฟีนอลิก (phenolic acid) ฟลาโวนอยด์และอนุพันธ์ (flavonoid and derivatives) เอสเทอร์ของกรดแกลลิก (ester of gallic acid) ลิกแนน (lignin) ความารีน (coumarine) และฟลาโวน (Flavon) เป็นต้น ดังงานวิจัย Atoui et. al. (2004) ทำการเปรียบเทียบความสามารถในการต้านออกซิเดชันของชาและสมุนไพรเทียบกับ วิตามิน อี มาตรฐาน พบประสิทธิภาพในการต้านออกซิเดชัน มีดังนี้ ชาเขียว ? ชาดำ ? ยูคาลิปตัส (eucalyptus) ? เสจ (sage) ? มินท์ (mint) ? คาโมไมล์ (chamomile) Baptista et. al. (1999) ศึกษาผลของอุณหภูมิและระยะเวลาในการสกัดคาเทชินจากใบชาเขียวของ Azorean โดยใช้อุณหภูมิในการสกัดตั้งแต่ 50 ถึง 100?C โดยกำหนดระยะเวลาคงที่ ที่ 40 นาที พบว่าอุณหภูมิที่เหมาะสมในการสกัดคาเทชิน คือ อุณหภูมิ 70?C และทำการศึกษาระยะเวลาในการสกัด ตั้งแต่ 10 ถึง 60 นาที โดยกำหนดอุณหภูมิ ที่ 70?C พบว่าระยะเวลาที่เหมาะสมในการสกัดคาเทชิน คือ 40 นาที อ่านต่อ..

การทดสอบฤทธิ์ของสารสกัดใบชาเมี่ยงต่อการต้านเชื้อ Streptococcus mutans และ Lactobacillus spp. โดยวิธี disc diffusion (ต่อ)

จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลช่องปากจากสารสกัดใบชาเมี่ยง พอใจในดีไซน์ของบรรจุภัณฑ์ จำนวน 21 คน คิดเป็นร้อยละ 67.74 และไม่พอใจ จำนวน 10 คน คิดเป็นร้อยละ 32.26 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • ควรออกแบบให้ทันสมัย ดูน่าใช้มากยิ่งขึ้น • การใช้โทนสีมีความสดใสดูเป็นธรรมชาติ แต่ควรจัดวางรูปแบบ (Layout) ให้มีความสมดุล โดดเด่น • โลโก้ขนาดเล็กเกินไป จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลช่องปากจากสารสกัดใบชาเมี่ยง พอใจในความสะดวกของบรรจุภัณฑ์ จำนวน 30 คน คิดเป็นร้อยละ 96.77 และไม่พอใจ จำนวน 1 คน คิดเป็นร้อยละ 3.23 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • ขนาดของผลิตภัณฑ์สามารถพกพาได้ง่าย • ขวดเล็กพกง่าย ความเสนอแนะเพิ่มเติมเพื่อการปรับปรุงพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น • ควรมี ฝาสำหรัยตวงน้ำยาให้ด้วย • ปรับปรุงบรรจุภัณฑ์ และรสชาติของน้ำยา ด้านการตัดสินในซื้อ แนะนำ/บอกต่อหลังการทดลองใช้ จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลช่องปากจากสารสกัดใบชาเมี่ยง มีการตัดสินใจซื้อหลังจากการทดลองใช้ จำนวน 23 คน คิดเป็นร้อยละ 74.19 มีการตัดสินใจไม่ซื้อหลังจากการทดลองใช้ จำนวน 8 คน คิดเป็นร้อยละ 25.81 จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลช่องปากจากสารสกัดใบชาเมี่ยง มีการตัดสินใจแนะนำหลังจากการทดลองใช้ จำนวน 25 คน คิดเป็นร้อยละ 80.65 มีการตัดสินใจไม่แนะนำหลังจากการทดลองใช้ จำนวน 6 คน คิดเป็นร้อยละ 19.35 ผลการสำรวจความพึงพอใจการใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง การสำรวจความพึงพอใจการใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง เก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่างที่ทดลองใช้ผลิตภัณฑ์ จำนวน 42 ราย โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล โดยผลการสำรวจ แบ่งออกเป็น 2 ส่วนดังนี้ ส่วนที่ 1 ลักษณะทั่วไปของผู้ตอบแบบสอบถาม ส่วนที่ 2 ความพึงพอใจยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง ส่วนที่ 1 ลักษณะทั่วไป ของผู้ตอบแบบสอบถาม จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง เป็นเพศหญิง จำนวน 23 คน คิดเป็นร้อยละ 54.76 และเป็นเพศชาย จำนวน 19 คน คิดเป็นร้อยละ 45.24 มีอายุเฉลี่ย 36.93 ปี มีสถานภาพโสด จำนวน 20 คน คิดเป็นร้อยละ 47.62 สมรส จำนวน 19 คน คิดเป็นร้อยละ 45.24 และหย่าร้าง/หม้าย/แยกกันอยู่ จำนวน 3 คน คิดเป็นร้อยละ 7.14 มีการศึกษาระดับปริญญาตรี จำนวน 27 คน คิดเป็นร้อยละ 64.29 ปริญญาโทหรือสูงกว่า จำนวน 10 คน คิดเป็นร้อยละ 23.81 และปวช./ปวส./อนุปริญญา จำนวน 5 คน คิดเป็นร้อยละ 11.90มีอาชีพข้าราชการ/พนักงานวิสาหกิจ/พนักงานหน่วยงานรัฐ จำนวน 21 คน คิดเป็นร้อยละ 50.00 พนักงานบริษัทเอกชน จำนวน 10 คน คิดเป็นร้อยละ 23.81 ประกอบธุรกิจส่วนตัว จำนวน 7 คน คิดเป็นร้อยละ 16.67 ฟรีแลนซ์ จำนวน 3 คน คิดเป็นร้อยละ 7.14 นักเรียน/นักศึกษา จำนวน 1 คน คิดเป็นร้อยละ 2.38 มีรายได้เฉลี่ยต่อเดือน จำนวน 15,001 - 30,000 บาท จำนวน 18 คน คิดเป็นร้อยละ 42.86 จำนวน 30,001-45,000 บาท จำนวน 12 คน คิดเป็นร้อยละ 28.57 จำนวน 15,000 บาท หรือน้อยกว่า จำนวน 11 คน คิดเป็นร้อยละ 26.19 และจำนวนมากกว่า 45,000 บาท จำนวน 1 คน คิดเป็นร้อยละ 2.38 ส่วนที่ 2 ความพึงพอใจยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง ด้านผลิตภัณฑ์ จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยงมีความพึงพอใจในผลิตภัณฑ์ด้านรสชาติของผลิตภัณฑ์ อยู่ในระดับ ปานมาก (ค่าเฉลี่ย 3.50) โดยมีจำนวนผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่มีความพึงพอใจในระดับปานกลาง จำนวน 20 คน คิดเป็นร้อยละ 47.62 รองลงมาคือ ระดับมาก จำนวน 17 คน คิดเป็นร้อยละ 40.48 ระดับมากที่สุด จำนวน 3 คน คิดเป็นร้อยละ 7.14 ระดับน้อย จำนวน 2 คน คิดเป็นร้อยละ 4.76 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • มีความรู้สึกว่ากัดปากไปนิดนึง • เผ็ดมาก • ชาที่ริมฝีปากระหว่างแปรงฟันมาก จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยงมีความพึงพอใจในผลิตภัณฑ์ด้านเนื้อสัมผัสของผลิตภัณฑ์ อยู่ในระดับ ปานกลาง (ค่าเฉลี่ย 2.79) โดยมีจำนวนผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่มีความพึงพอใจในระดับปานกลาง จำนวน 19 คน คิดเป็นร้อยละ 45.24 รองลงมาคือ ระดับน้อย จำนวน 12 คน คิดเป็นร้อยละ 28.57 ระดับมาก จำนวน 7 คน คิดเป็นร้อยละ 16.67 ระดับน้อยที่สุด จำนวน 3 คน คิดเป็นร้อยละ 7.14 ระดับมากที่สุด จำนวน 1 คน คิดเป็นร้อยละ 2.38 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • เป็นน้ำจนเกินไป ทำให้ไม่จับตัวเลยใช้งานยาก • เหลวเกินไป • เนื้อผลิตภัณฑ์ควรเป็นเนื้อครีม • ยาสีฟันเหลวเกินไป ทำให้กะปริมาณยาสีฟันที่ใช้แปรงยาก จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยงมีความพึงพอใจในผลิตภัณฑ์ด้านกลิ่นของผลิตภัณฑ์ อยู่ในระดับ มาก (ค่าเฉลี่ย 3.57) โดยมีจำนวนผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่มีความพึงพอใจในระดับมาก จำนวน 22 คน คิดเป็นร้อยละ 52.38 รองลงมาคือ ระดับปานกลาง จำนวน 19 คน คิดเป็นร้อยละ 45.24 ระดับมากที่สุด จำนวน 1 คน คิดเป็นร้อยละ 2.38 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • -ไม่มี- จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยงมีความพึงพอใจในผลิตภัณฑ์ด้านสีของผลิตภัณฑ์ อยู่ในระดับ ปานกลาง (ค่าเฉลี่ย 3.36) โดยมีจำนวนผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่มีความพึงพอใจในระดับปานกลาง จำนวน 19 คน คิดเป็นร้อยละ 45.24 รองลงมาคือ ระดับมาก จำนวน 18 คน คิดเป็นร้อยละ 42.86 ระดับน้อย จำนวน 3 คน คิดเป็นร้อยละ 7.14 ระดับมากที่สุดและน้อยที่สุด จำนวน 1 คน คิดเป็นร้อยละ 2.38 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • -ไม่มี- จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยงหลังจากทดลองใช้ มีกลิ่นปากลดลง จำนวน 25 คน คิดเป็นร้อยละ 49.02 เหงือกอักเสบลดลง จำนวน 10 คน คิดเป็นร้อยละ 19.61 และมีผลไม่แตกต่างจากเดิม จำนวน 16 คน คิดเป็นร้อยละ 31.37 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • รู้สึกฟันสะอาด • เมื่อเทียบกับการใช้อีกผลิตภัณฑ์ ลดการก่อให้เกิดหินปูนดีกว่า • รู้สึกฟันสะอาด ลมหายใจสดชื่น ความเสนอแนะเพิ่มเติมเพื่อการปรับปรุงพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น • ควรพัฒนาเรื่องของเนื้อยาสีฟัน ลดความเผ็ดลง • เนื้อยาสีฟันมันเหลวมาก ๆ ควรปรับปรุง • ควรมีส่วนผสมฟลูออไรด์ป้องกันฟันผุ • ควรทำให้สีน่าใช้กว่านี้ ด้านบรรจุภัณฑ์ จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง พอใจในวัสดุของบรรจุภัณฑ์ จำนวน 41 คน คิดเป็นร้อยละ 97.62 และไม่พอใจ จำนวน 1 คน คิดเป็นร้อยละ 2.38 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • เนื้อผลิตภัณฑ์ค่อนข้างเหลวทำให้ไม่สามารถควบคุมการไหลออกมาได้ ตรงคอของฝาน่าจะมีขนาดเล็กกว่าแบบนี้ จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง พอใจในข้อมูลบนบรรจุภัณฑ์ จำนวน 36 คน คิดเป็นร้อยละ 85.71 และไม่พอใจ จำนวน 6 คน คิดเป็นร้อยละ 14.29 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • ข้อมูล ตัวหนังสือ เยอะเกินไป ทำให้ดูรก ๆ • โลโก้ใช้พื้นที่เยอะ ทำให้ตัวหนังสืออื่น ๆ ดูไม่ชัดเจน ดูรก ๆ จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง พอใจในดีไซน์ของบรรจุภัณฑ์ จำนวน 37 คน คิดเป็นร้อยละ 88.10 และไม่พอใจ จำนวน 5 คน คิดเป็นร้อยละ 11.90 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • ควรปรับให้ใช้ง่ายกว่านี้ • อยากได้แบบฝาเปิดปิด จะสะดวกกว่า จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง พอใจในความสะดวกของบรรจุภัณฑ์ จำนวน 39 คน คิดเป็นร้อยละ 92.86 และไม่พอใจ จำนวน 3 คน คิดเป็นร้อยละ 7.14 ความคิดเห็นเพิ่มเติม • ฝาควรเปิดง่ายกว่านี้ • ฝาปิด ฝาเปิด น่าจะใช้สะดวกกว่านี้ ความเสนอแนะเพิ่มเติมเพื่อการปรับปรุงพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น • ควบคุมปริมาณการบีบยาสีฟันยาก บีบมากไปเผ็ด บีบน้อยไปมีความรู้สึกแปลงไม่สะอาด เนื้อยาสีฟันเหลวไป • ฟองน้อยไปหน่อยค่ะ ควรทำแบบครีม เป็นน้ำยังไม่ชิน ถ้าราคาแพงอาจเลือกที่มีแบบครีมที่ราคาเท่ากัน ด้านการตัดสินในซื้อ แนะนำ/บอกต่อหลังการทดลองใช้ จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง มีการตัดสินใจซื้อหลังจากการทดลองใช้ จำนวน 31 คน คิดเป็นร้อยละ 73.81 มีการตัดสินใจไม่ซื้อหลังจากการทดลองใช้ จำนวน 11 คน คิดเป็นร้อยละ 26.19 จากตารางพบว่า ผู้ทดลองใช้ยาสีฟันสมุนไพรจากสารสกัดใบชาเมี่ยง มีการตัดสินใจแนะนำหลังจากการทดลองใช้ จำนวน 29 คน คิดเป็นร้อยละ 69.05 มีการตัดสินใจไม่แนะนำหลังจากการทดลองใช้ จำนวน 13 คน คิดเป็นร้อยละ 30.95 อ่านต่อ..

ความสำคัญของปัญหา

ป่าเมี่ยง เป็นระบบวนเกษตร ที่มีการทำการเกษตรภายใต้การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ เช่นการรักษาต้นไม้ การทำแนวกันไฟ การไม่ใช้สารเคมีในการจัดการ ซึ่ง Preechapanya (1996) ได้ทำการสำรวจตามการใช้ประโยชน์ที่ดินที่ป่าเมี่ยง ลุ่มน้ำแม่ตอนหลวง พบว่าป่าเมี่ยง ประกอบด้วยความหลายหลายทางชีวมากกมาย จากนั้นพรชัย และพงษ์ศักดิ์ (2542) กล่าวว่าป่าเมี่ยงมีการสืบทอดกันมาตั้งแต่ในอดีตจันถึงปัจจุบัน เป็นการระบบวนเกตรดั้งเดิมที่เก่าแก่ ที่บรรพบุรุษของคนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ตอนเหนือเรียนรู้จากธรรมชาติ และนำมาปฏิบัติมาช้านานเป็นระบบเพาะปลูกที่ผสมผสานระหว่างป่าไม้ เกษตร และเลี้ยงสัตว์ ที่มุ่งการผลิตอาหาร สิ่งที่จำเป็นต่อชีวิต และรักษาสมดุลของสิ่งแวดล้อมมากกว่าผลิตสินค้า หมู่บ้านป่าเมี่ยงเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่มีอยู่กระจัดกระจายรอบป่าใหญ่ ประชาชนที่อาศัยในหมู่บ้านเหล่านี้ทำหน้าที่ผู้รักษาปกปักรักษาผืนป่า เป็นบ้านเล็กในป่าใหญ่ เป็นตัวอย่างของคนกับป่าที่อยู่กันได้เกื้อกูลซึ่งกันและกันประชาชนเหล่านี้ประกอบอาชีพแบบเศรษฐกิจเลี้ยงตนเอง ควบคู่ไปกับรักษาความหลากหลายทางชีวภาพ ทำให้ป่าเมี่ยงเป็นพื้นที่ป่ากันชนที่ปกป้องป่าดิบเขาที่ควรศึกษาเรียนรู้อย่างยิ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นแบบอย่างของภูมิปัญญาพื้นบ้าน เพื่อการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติที่เกี่ยวกับระบบวนเกษตร เพื่อการจัดการลุ่มน้ำขนาดเล็กในเขตภูเขา หมู่บ้านป่าเมี่ยง ตั้งอยู่กระจายล้อมรอบบริเวณเทือกเขาผีปันน้ำบริเวณรอยต่อระหว่างจังหวัดเชียงใหม่ เชียงราย พะเยา ลำปาง แพร่ และน่าน เป็นเขตกันชนระหว่างพื้นที่เกษตรกับพื้นที่ป่าต้นน้ำเป็นอย่างดี ป้องกันการบุกรุกของคนที่ใช้ประโยชน์ที่ดินรูปแบบหนึ่งบุกรุกเขาไปทำประโยชน์ที่ดินข้างเคียงตัวอย่าง เช่น เป็นพื้นที่ป้องกันชาวไร่ที่ทำไร่เลื่อนลอยบุกรุกเข้าไปทำลายป่าธรรมชาติ หรือเป็นเขตที่ป้องกันภัยพิบัติรูปแบบต่างๆ จากพื้นที่หนึ่งไปสู่พื้นที่หนึ่งอาทิ เช่น เป็นแนวป้องกันไฟป่า ความรุนแรงของลมกระแสน้ำในลำธาร การซะล้างพังทลายของหน้าดิน การขยายตัวของความแห้งแล้ง เป็นต้น ในปัจจุบันบางส่วนกลายเป็นอุทยานที่สำคัญหลายแห่ง เช่น อุทยานแห่งชาติดอยหลวง อุทยานแห่งชาติแม่ตะไคร้ อุทยานแห่งชาติแจ้ซ้อน อุทยานแห่งชาติเชียงดาว และอุทยานแห่งชาติศรีลานนา เป็นต้น เป็นแหล่งต้นนำที่สำคัญของแม่น้ำหลายสาย เช่น แม่น้ำปิงตอนบน บริเวณที่ผ่านอำเภอเชียงดาว แม่น้ำแม่งัด กวง ลาว อิง วัง และยม เมี่ยงยังเป็นพืชในโครงการอนุรักษ์พันธุกรรมพืชอันเนื่องมาจากพระราชดำริ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี (อพ.สธ.) เพื่อสร้างความเข้าใจ และทำให้ตระหนักถึงความสำคัญ และทำให้คนไทยได้ทราบถึงคุณประโยชน์ของพืชพรรณหลายชนิดซึ่งบางชนิดเป็นที่รู้จักแพร่หลาย มีการนำมาใช้ประโยชน์แต่ขาดการดูแลรักษา จนปริมาณลดลง และเกือบสูญพันธุ์จากถิ่นกำเนิดพืชบางชนิดมีมาช้านาน แต่มิได้เป็นที่ล่วงรู้ถึงคุณประโยชน์ จนอาจถูกละเลย หรือถูกทำลายไปอย่างน่าเสียดาย ในปัจจุบันสวนเมี่ยงเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ค่อยๆ เริ่มหายออกไปจากพื้นที่ที่เคยเป็นสวนเมี่ยงมาก่อน เพราะราคาเมี่ยงในปัจจุบันมีราคาที่ต่ำ เนื่องจากไม่ค่อยเป็นที่นิยมในการบริโภค อีกทั้งยังขาดแคลนแรงงาน และมีพืชเกษตรชนิดอื่นเข้ามาแล้วมีราคาสูงกว่า เช่น กาแฟ ยางพารา เป็นต้น ซึ่งเป็นการปรับเปลี่ยนวิถีชีวิต เพื่อให้เข้ากับสถานการณ์ในปัจจุบัน และเพื่อความอยู่รอดของเกษตรกร ดังนั้นงานวิจัยชิ้นนี้จึงสนใจที่จะทำการศึกษาความหลากหลายของพรรณพืชในเมี่ยง คุณสมบัติดิน เพื่อที่จะเป็นแนวทางการฟื้นฟู และอนุรักษ์สวนเมี่ยงให้คงอยู่ต่อไป Streptococcus mutans เป็นแบคทีเรียที่พบได้ทั่วไปในช่องปากโดยเฉพาะที่ผิวฟันและเป็นแบคทีเรียที่เป็นสาเหตุหลักในการทำให้เกิดฟันผุโดยเฉพาะในเด็กเพราะเชื้อสามารถสร้าง extracellular polysaccharide (EPS) ได้ทั้งแบบละลายน้ำ (soluble) และไม่ละลายน้ำ (insoluble) จากการใช้น้ำตาล sucrose ซึ่งเป็นสาเหตุหลักในการก่อให้เกิดคราบจุลินทรีย์ (plaque formation) หรือ biofilm ที่ผิวฟัน นอกจากนี้ S. mutans สามารถสร้างกรดจากการใช้น้ำตาลและทนกรดได้ดีจึงทำให้สามารถอยู่รอดในสภาวะที่มีค่า pH ต่ำ กรดที่เชื้อสร้างขึ้นภายในช่องปากจะไปสลายผิวฟันเป็นผลทำให้เกิดฟันผุตามมา (Loesche, 2007) การป้องกันการเกิดฟันผุสามารถทำได้หลายวิธี ได้แก่ การใช้น้ำตาลเทียมทดแทนน้ำตาล sucrose การใช้ fluoride การใช้ sealants เคลือบหลุมร่องฟัน การใช้สารป้องกันการก่อคราบจุลินทรีย์ หรือ biofilm เช่น ผลิตภัณฑ์น้ำยาบ้วนปากที่มี chlorhexidine เป็นส่วนประกอบ แต่ในการป้องกันการเกิดโรคฟันผุนั้นต้องใช้ต้นทุนสูงและเชื้อก่อโรคในช่องปากหลายชนิดมีความสามารถในการดื้อยาเพิ่มขึ้นและยาปฎิชีวนะหลายชนิดเริ่มใช้ไม่ได้ผล เช่น penicillin, erythromycin, tetracycline, cephalosporins และ metronidazole (Bidault et. al., 2007) อีกทั้งมีผลข้างเคียงจากการใช้ยา เช่น อาการอาเจียน ท้องเสียและมีคราบสีเกิดขึ้นที่ฟัน หลายประเทศจึงต้องหาผลิตภัณฑ์ที่ใช้ในการรักษาโรคในช่องปากที่มีความปลอดภัย ไม่มีผลข้างเคียง มีประสิทธิภาพในการรักษาและราคาถูก (Palombo, 2011) การเลือกใช้ผลิตภัณฑ์ที่มีส่วนผสมของธรรมชาติที่แยกได้จากพืชในการป้องกันโรคฟันผุจึงเป็นทางเลือกที่ดีแทนการใช้ยาหรือสารที่สังเคราะห์ขึ้นมาจากกระบวนการทางเคมี (Prabu et al., 2006) มีการใช้ชาเมี่ยง(Camellia sinensis var. assamica) ในการฆ่าเชื้อจุลินทรีย์ในช่องปาก โรคฟันผุและโรคปริทันต์ยังเป็นปัญหาสำคัญของประเทศไทย จากข้อมูลสถานการณ์ทันตสุขภาพของประเทศคนไทยยังมีโรคฟันผุและโรคปริทันต์มากโดยวัยผู้ใหญ่มีฟันผุถึงร้อยละ 80 (Islam et.al., 2007) ในผู้สูงอายุมีปัญหาทั้งโรคฟันผุ โรคปริทันต์และปากแห้ง (Patersen and Yamamoto, 2005) แบคทีเรียที่สร้างกรดพบได้ในช่องปากปกติร่วมกับแบคทีเรียชนิดอื่นๆโดยอยู่ในลักษณะสมดุลของสปีชีส์ต่างๆ เมื่อได้รับอาหารแบคทีเรียที่สร้างกรดจะย่อยคาร์โบไฮเดรตทำให้เกิดแลคติกแอซิก (Lactic acid) ซึ่งลดระดับ pH ในช่องปากโดยปกติแล้วน้ำลายในช่องปากจะช่วยลดความเป็นกรด แต่ในกรณีที่ปากแห้งความสามารถของร่างกายจะสูญเสียไปทำให้ช่องปากมีความเป็นกรดเพิ่มขึ้นซึ่งเอื้อประโยชน์ต่อแบคทีเรียที่สร้างกรด Streptococcus mutans และ Lactobacillus เป็นสาเหตุสำคัญของการเกิดฟันผุระดับของแบคทีเรียเหล่านี้จะสูงขึ้นในผู้ที่น้ำลายน้อย ได้มีการนำน้ำยาบ้วนปากที่มีส่วนผสมของยาฆ่าเชื้อมาใช้เพื่อเสริมในการดูแลรักษาสุขภาพช่องปากในผู้ที่มีความเสี่ยงต่อการเกิดโรคฟันผุ (Chanda and Dave, 2009) จากการศึกษาพบว่าแบคทีเรียหลายชนิด ได้แก่ P. gingivalis, B. forsythus, Campylobacter rectus และ T. denticola สัมพันธ์กับร่องลึกปริทันต์ที่เพิ่มขึ้น (Su et.al., 2011) ประกอบกับประชากรของไทยได้เข้าสู่การเป็นสังคมผู้สูงวัยเนื่องจากมีประชากรที่อายุ 60 ปีขึ้นไปคิดเป็นสัดส่วนมากกว่าร้อยละ 10 ของประชากรทั้งหมด ผู้สูงอายุมักจะมีปัญหาปากแห้งซึ่งอาจทำให้เกิดอาการแสบและเจ็บในช่องปากทำให้คุณภาพชีวิตลดลง ปากแห้งที่พบในผู้สูงอายุมีหลายสาเหตุที่พบบ่อยเป็นผลจากยาที่ได้รับเนื่องจากผู้สูงอายุส่วนใหญ่ได้รับยาอย่างน้อยหนึ่งชนิดที่เป็นสาเหตุให้น้ำลายหลั่งน้อยลง ทั้งนี้ผู้ที่ปากแห้งจะมีความเสี่ยงที่สูงต่อการติดเชื้อราในช่องปาก รวมทั้งอาจมีอาการแสบร้อนในช่องปาก นอกจากนี้ยังพบฟันผุได้ง่ายจึงควรใช้ยาสีฟันที่ช่วยลดการเกิดฟันผุ น้ำยาบ้วนปากที่มีฤทธิ์ฆ่าเชื้อ รวมทั้งน้ำลายเทียมและสารหล่อลื่นในปาก (Oral lubricant/moisturizer) เพื่อช่วยเพิ่มความชุ่มชื้นในช่องปาก (Papapanou et.al., 1998) ดังนั้นถ้าสามารถป้องกันการเกิดโรคโดยการกำจัดหรือลดจำนวนจุลินทรีย์ก่อโรคได้ก่อนที่จะเกิดโรคจึงเป็นแนวทางที่ดีที่สุดในการแก้ไขปัญหาโรคในช่องปาก การดูแลสุขภาพอนามัยภายในช่องปากได้ดีย่อมส่งผลให้การทำหน้าที่ของส่วนประกอบต่างๆเป็นไปโดยสมบูรณ์ส่งผลต่อการมีสุขภาพโดยรวมของร่างกายดีด้วย ทำให้มีความมั่นใจในบุคลิกภาพและการติดต่อสื่อสารกับบุคคลอื่น ทั้งนี้การใช้ยาสีฟันและน้ำยาบ้วนปากอย่างเหมาะสม เป็นอีกแนวทางหนึ่งในการป้องกันและบรรเทาปัญหาในช่องปาก จากการวิจัยที่ได้ดำเนินการแล้วพบว่าผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพในช่องปาก ได้แก่ ยาสีฟันและน้ำยาบ้วนปากที่มีส่วนผสมของชาชนิดต่างๆมีความปลอดภัยและคงตัว และมีฤทธิ์ยับยั้งแบคทีเรียที่เป็นสาเหตุของฟันผุและโรคปริทันต์ จึงเหมาะสมที่จะพัฒนาต่อยอดในเชิงพาณิชย์ให้พร้อมที่จะออกสู่ตลาดเพื่อการบริโภคต่อไป ประเทศไทย มีการผลิตเมี่ยงในหลายๆ พื้นที่ทางภาคเหนือของประเทศ เช่น เชียงใหม่ น่าน ลำปาง แพร่ เชียงราย และ แม่ฮ่องสอน เป็นต้น การสำรวจรวบรวมข้อมูลวัฒนธรรมการผลิตเมี่ยงหมักพื้นบ้าน ที่เป็นเอกลักษณ์ของชาวล้านนา เมี่ยงหมัก เป็นผลิตภัณฑ์ที่มีการผลิตในเขตพื้นที่ภาคเหนือมาช้านาน เมี่ยงทำจากชาหมักพันธุ์อัสสัม (Camellia sinensis var. assamica) สามารถแบ่ง เมี่ยง เป็น 2 แบบ คือ เมี่ยงที่ทำจากใบชาอ่อน เรียกว่า “เมี่ยงฝาด” และ เมี่ยงที่ทำจากใบชาแก่ เรียกว่า “เมี่ยงส้ม” (สายลม และ คณะ, 2551) มีประโยชน์และสรรพคุณทางยามากมาย เช่นมีสารต้านอนุมูลอิสระประเภทฟลาโวนอยด์ ลดอัตราเสี่ยงในการเป็นโรคที่คร่าชีวิตคนไทยอันดับหนึ่ง ได้แก่ โรคมะเร็ง โรคหัวใจ และภาวะไขมันในเลือดสูง เป็นต้น นอกจากนี้เมี่ยงยังสร้างรายได้มูลค่าถึง 229,360,251 บาท ในปี พ.ศ. 2550 (สายลม และ คณะ, 2551) ปัจจุบันการทำสวนเมี่ยงได้ลดจำนวนลงจากหลายๆ สาเหตุ เช่น มีการเปลี่ยนแปลงการใช้ประโยชน์ที่ดินเพื่อปลูกพืชเศรษฐกิจอื่นๆ ที่ได้รับผลตอบแทนสูงกว่า บางพื้นที่ขาดการจัดการสวนเมี่ยง และมีการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ คณะผู้ทำการศึกษามีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะนิเวศโดยเฉพาะปัจจัยด้านคุณสมบัติดิน สภาพอากาศที่มีผลกระทบต่อผลผลิตของเมี่ยง และการจัดการสวนเมี่ยงที่ถูกวิธีเพื่อเพิ่มผลผลิตเมี่ยง สร้างมูลค่าเพิ่มและทำให้เกิดความยั่งยืนเป็นทางเลือกหนึ่งที่อนุรักษ์ต้นน้ำลำธาร อ่านต่อ..

ผลการศึกษาวิจัยโครงการย่อยที่ 3 การวิเคราะห์ห่วงโซ่อุปทานการผลิตชาเมี่ยง ในภาคเหนือประเทศไทย

ผลการศึกษาวิจัยโครงการย่อยที่ 3 การวิเคราะห์ห่วงโซ่อุปทานการผลิตชาเมี่ยง ในภาคเหนือประเทศไทย ผลลัพธ์จากการศึกษาต้นทุนและผลตอบแทนการผลิตชาเมี่ยงในพื้นที่ บ้านแม่ลัว ตำบลป่าแดง อำเภอเมือง จังหวัดแพร่, บ้านป่าเหมี้ยง ตำบลแจ้ซ้อน อำเภอเมืองปาน จังหวัดลำปาง และบ้านเหล่า ตำบลเมืองก๋าย อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ ประกอบไปด้วย 2 ส่วน คือ ผลจากการศึกษาต้นทุน จากกลุ่มตัวอย่างในพื้นที่ทั้งสิ้น 8 กลุ่มตัวอย่าง และผลการศึกษาด้านการจัดการห่วงโซ่อุปทาน จากกลุ่มตัวอย่างในพื้นที่ทั้งสิ้น 10 กลุ่มตัวอย่าง ลักษณะการลงพื้นที่เพื่อเก็บข้อมูลของนักวิจัย นอกเหนือจากการประชุมกลุ่มย่อยกับเกษตรกรแล้ว นักวิจัยยังได้สร้างปฏิสัมพันธ์กับเกษตรกร โดยทำกิจกรรมทางการเกษตรร่วมกัน เช่น การมีส่วนช่วยในการเก็บเกี่ยว และดูแลต้นชาเมี่ยงในแต่ละฤดูเก็บเกี่ยว ซึ่งนอกจากจะได้ข้อมูลที่ใกล้เคียงกับความเป็นจริงแล้ว ยังจะช่วยให้ไม่เกิดผลกระทบต่อเวลาในการทำงานของเกษตรกร และได้มีโอกาสเข้าสังเกตเส้นทางการทำงานและชีวิตความเป็นอยู่ของคนในชุมชนในแต่ละช่วงเวลาอีกด้วย ผลการศึกษาข้อมูลในแต่ละส่วนงานแสดงได้ดังนี้ ผลการศึกษาต้นทุนและผลตอบแทนการผลิตชาเมี่ยง ผลการศึกษาต้นทุนและผลตอบแทนการผลิตชาเมี่ยงในพื้นที่บ้านแม่ลัว ตำบลป่าแดง อำเภอเมือง จังหวัดแพร่ บ้านป่าชาเมี่ยง ตำบลแจ้ซ้อน อำเภอเมืองปาน จังหวัดลำปาง และบ้านแม่เหล่า ตำบลเมืองก๋าย อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ จำนวนทั้งสิ้น 8 กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ บ้านแม่ลัว ตำบลป่าแดง อำเภอเมือง จังหวัดแพร่ 3 กลุ่มตัวอย่าง บ้านป่าชาเมี่ยง ตำบลแจ้ซ้อน อำเภอเมืองปาน จังหวัดลำปาง 2 กลุ่มตัวอย่าง และบ้านแม่เหล่า ตำบลเมืองก๋าย อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ 3 กลุ่มตัวอย่าง รวม 8 กลุ่มตัวอย่าง ผู้ศึกษานำเสนอผลการวิเคราะห์ข้อมูล ตามลำดับดังนี้ 4.1.1 ผลการศึกษาข้อมูลทั่วไปของผู้ผลิตชาเมี่ยง 4.1.2 ผลการศึกษาต้นทุนการผลิตชาเมี่ยง 4.1.3 ผลการศึกษาผลตอบแทนในการผลิตชาเมี่ยง 4.1.1 ผลการศึกษาข้อมูลทั่วไปของผู้ผลิตชาเมี่ยง ตารางที่ 46 ผลการวิเคราะห์ข้อมูลทั่วไปของเกษตรกร ข้อมูลทางด้านเพศของกลุ่มตัวอย่าง จากตารางที่ 46 พบว่า กลุ่มตัวอย่างเป็นเพศหญิง จำนวน 5 ราย คิดเป็น ร้อยละ 62.50 และเป็นเพศชายจำนวน 3 ราย คิดเป็น ร้อยละ 37.50 ตารางที่ 47 ข้อมูลด้านอายุของกลุ่มตัวอย่าง จากตารางที่ 47 พบว่า กลุ่มตัวอย่างมีอายุระหว่าง 41-50 ปี จำนวน 3 กลุ่มตัวอย่าง คิดเป็น ร้อยละ 37.50 รองลงมามีอายุระหว่าง 51-60 ปี จำนวน 2 กลุ่มตัวอย่าง คิดเป็น ร้อยละ 25.00 และมีอายุ 61 ปีขึ้นไปจำนวน 2 กลุ่มตัวอย่าง คิดเป็น ร้อยละ 25.00 และอายุ 31-40 ปี จำนวน 1 กลุ่มตัวอย่าง คิดเป็น ร้อยละ 12.50 จะเห็นได้ว่ากลุ่มตัวอย่างช่วงอายุ 41-61 ปีขึ้นไป เป็นช่วงอายุที่นิยมประกอบอาชีพผลิตชาเมี่ยง เนื่องจากชาวบ้านที่อยู่ในช่วงอายุนี้สนใจที่จะประกอบอาชีพนี้แค่เพียงภายในพื้นที่ของตน ไม่สนใจที่จะเปลี่ยนไปประกอบอาชีพอื่นถึงแม้ว่าจะเป็นอาชีพที่มีรายได้มากกว่าอาชีพที่ทำอยู่ เพราะ กลุ่มชาวบ้านที่มีช่วงอายุ 41-61 ปีขึ้นไป ตระหนักถึงความสำคัญของการดูแลรักษาพื้นที่ป่าชาเมี่ยงและชุมชนที่ตนอยู่อาศัยให้มีความอุดมสมบูรณ์และยังคงความเป็นวัฒนธรรมของพื้นที่นั้น ส่วนกลุ่มตัวอย่างที่มีช่วงอายุ น้อยกว่า 40 ปี ในปัจจุบัน สนใจที่จะประกอบอาชีพอื่นมากกว่าการผลิตชาเมี่ยงเนื่องจากยุคสมัยที่เปลี่ยนไปจึงทำให้กลุ่มชาวบ้านช่วงอายุนี้มีตัวเลือกด้านอาชีพที่หลากหลาย และสามารถหารายได้จากการประกอบอาชีพอื่นได้มากกว่าการประกอบอาชีพผลิตชาเมี่ยง ตารางที่ 48 ข้อมูลด้านประสบการณ์การผลิตชาเมี่ยงของกลุ่มตัวอย่าง จากตารางที่ 48 พบว่า กลุ่มตัวอย่าง มีประสบการณ์ด้านการผลิตชาเมี่ยงอยู่ระหว่าง 21-30 ปี จำนวน 3 กลุ่มตัวอย่าง คิดเป็น ร้อยละ 37.50 รองลงมามีประสบการณ์ด้านการผลิตชาเมี่ยงอยู่ระหว่าง 31-40 ปี จำนวน 2 กลุ่มตัวอย่าง คิดเป็น ร้อยละ 25.00 และอยู่ในช่วงประสบการณ์การผลิตชาเมี่ยงอยู่ระหว่าง 41-50 ปี จำนวน 2 กลุ่มตัวอย่าง คิดเป็น ร้อยละ 25.00 และประสบการณ์ด้านการผลิตชาเมี่ยงน้อยสุดอยู่ระหว่าง 11-20 ปี จำนวน 1 กลุ่มตัวอย่าง คิดเป็น ร้อยละ 12.50 จะเห็นได้ว่ากลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่มีประสบการณ์ในการผลิตชาเมี่ยงอยู่ที่ 21-30 ปี ซึ่งสอดคล้องกับตารางที่ 4.2 กลุ่มตัวอย่างที่มีช่วงอายุ 41-61 ปีขึ้นไป ที่นิยมประกอบอาชีพผลิตชาเมี่ยงเพราะกลุ่มตัวอย่างช่วงอายุ 41-61 ปีขึ้นไป โดยจากการสอบถามกลุ่มตัวอย่างทำให้ทราบว่า ในอนาคตอาจจะมีการผลิตชาเมี่ยงน้อยลงจากคนรุ่นหลัง 4.1.2 ผลการศึกษาต้นทุนการผลิตชาเมี่ยง ต้นทุน (Cost) หมายถึง มูลค่าของทรัพยากรที่สูญเสียไปเพื่อให้ได้สินค้าหรือบริการ โดยมูลค่านั้นจะต้องสามารถวัดได้เป็นหน่วยเงินตรา ซึ่งเป็นลักษณะของการลดลงในสินทรัพย์หรือเพิ่มขึ้นในหนี้สิน ต้นทุนที่เกิดขึ้นอาจจะให้ประโยชน์ในปัจจุบันหรือในอนาคตก็ได้ เมื่อต้นทุนใดที่เกิดขึ้นแล้วและกิจการได้ใช้ประโยชน์ไปทั้งสิ้นแล้ว ต้นทุนนั้นก็จะถือเป็น ค่าใช้จ่าย (Expense) ดังนั้น ค่าใช้จ่ายจึงหมายถึง ต้นทุนที่ได้ให้ประโยชน์และกิจการได้ใช้ประโยชน์ไปแล้วในขณะนั้นและสำหรับต้นทุนที่กิจการสูญเสียไป แต่จะให้ประโยชน์แก่กิจการในอนาคตเรียกว่า สินทรัพย์ (Asset) ต้นทุนคงที่ (Fixed Costs) เป็นต้นทุนที่มีพฤติกรรมคงที่ หมายถึง ต้นทุนรวมที่มิได้เปลี่ยนแปลงไปตามระดับของการผลิตในช่วงของการผลิตระดับหนึ่ง แต่ต้นทุนคงที่ต่อหน่วยก็จะเปลี่ยนแปลงในทางลดลงถ้าปริมาณการผลิตเพิ่มมากขึ้น นอกจากนี้ต้นทุนคงที่ยังแบ่งออกเป็นต้นทุนคงที่อีก 2 ลักษณะ คือ ต้นทุนคงที่ระยะยาว (Committed Fixed Cost) เป็นต้นทุนคงที่ที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ในระยะสั้น เช่น สัญญาเช่าระยะยาว ค่าเสื่อมราคา เป็นต้น และต้นทุนคงที่ระยะสั้น (Discretionary Fixed Cost) จัดเป็นต้นทุนคงที่ที่เกิดขึ้นเป็นครั้งคราวจากการประชุมหรือตัดสินใจของผู้บริหาร เช่น ค่าโฆษณา ค่าใช้จ่ายในการค้นคว้าและวิจัย เป็นต้น สำหรับในเชิงการบริหารแล้วต้นทุนคงที่ส่วนใหญ่มักจะควบคุมได้ด้วยผู้บริหารระดับสูงเท่านั้น ต้นทุนผันแปร (Variable Cost) หมายถึง ต้นทุนที่จะมีต้นทุนรวมเปลี่ยนแปลงไปตามสัดส่วนของการเปลี่ยนแปลงในระดับกิจกรรมหรือปริมาณการผลิต ในขณะที่ต้นทุนต่อหน่วยจะคงที่เท่ากันทุก ๆ หน่วย โดยทั่วไปแล้วต้นทุนผันแปรนี้จะสามารถควบคุมได้โดยแผนกหรือหน่วยงานที่ทำให้เกิดต้นทุนผันแปรนั้น ต้นทุนรวม (Total Cost) คือ การคำนวณต้นทุนผลิตภัณฑ์ทั้งส่วนที่เป็นต้นทุนคงที่และต้นทุนผันแปรที่เกิดจากการผลิตประกอบด้วย ต้นทุนของวัตถุดิบทางตรง ค่าแรงงานทางตรง และค่าใช้จ่ายการผลิต ผลจากการศึกษาต้นทุนและผลตอบแทนของการผลิตชาเมี่ยง พบว่า การผลิตชาเมี่ยงเป็นธุรกิจเฉพาะจึงทำให้ไม่จำเป็นที่จะต้องนำต้นชาเมี่ยงมาคิดการรับรู้มูลค่าของต้นทุนและการรับรู้มูลค่าจากมาตรฐานทางการบัญชี ฉบับที่ 16 เรื่อง ที่ดิน อาคารและอุปกรณ์ กิจการที่ต้องรับรู้รายการ ก็ต่อเมื่อ 1.มีความเป็นไปได้ค่อนข้างแน่ที่กิจการจะได้รับประโยชน์เชิงเศรษฐกิจในอนาคตจากรายการนั้น และ 2.กิจการสามารถวัดมูลค่าต้นทุนของรายการนั้นได้อย่างน่าเชื่อถือ เนื่องจากต้นชาเมี่ยงเป็นต้นไม้ป่าที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติและเป็นอาชีพเฉพาะที่ไม่ใช่ทุกคนจะทำได้แต่ต้องมีภูมิลำเนาในพื้นที่ ที่มี ความสูงระดับประมาณ 900-1,400 เมตรจากระดับน้ำทะเล ซึ่งคนทั่วไปไม่สามารถเข้าไปซื้อที่ดินเพื่อทำการเกษตรเพื่อการปลูกชาเมี่ยงในเชิงพาณิชย์ได้ เพราะต้นชาเมี่ยงเจริญเติบโตได้ดีที่ป่ามีร่มไม้และแสงแดดผ่านพอประมาณ ส่วนใหญ่มักพบพื้นที่สูง ต้นชาเมี่ยงที่มีนั้นอาจเป็นต้นชาเมี่ยงที่มีอยู่แล้วในอดีต โดยชาวบ้านมีเขตครอบครองป่าชาเมี่ยงของตนที่ได้มาจากการรับสืบทอดมรดกจากบรรพบุรุษ และได้มาจากการซื้อขายได้เฉพาะกลุ่มคนในพื้นที่ และไม่สามารถวัดมูลค่าของต้นชาเมี่ยงที่แน่นอนได้ เพราะต้นชาเมี่ยงมีการปลูกตั้งแต่บรรพบุรุษ สืบทอดกันมามากกว่า 3 รุ่น หรือมากกว่า 200 ปี ป่าชาเมี่ยงมีค่าใช้จ่ายบำรุงรักษาน้อยมากจึงไม่จำเป็นต้องให้น้ำและปุ๋ย เนื่องจากต้นชาเมี่ยงอาศัยน้ำและปุ๋ยจากธรรมชาติการดูแลจะมีเพียงแค่การตัดหญ้า ซึ่งทำปีละ 2 ครั้ง ทำให้สะดวกในการเก็บชาเมี่ยง ป่าชาเมี่ยงมักมีลักษณะที่เป็นวนเกษตรที่สมดุล และเป็นระบบที่รักษาสภาพแวดล้อมปกป้องผืนป่าที่เป็นแหล่งต้นน้ำและทรัพยากรที่มีคุณค่า ป่าชาเมี่ยงเป็นพื้นที่กันชน ป้องกันแหล่งต้นน้ำ ป้องกันการบุกรุกของกลุ่มคนที่เข้าไปยึดครองใช้ประโยชน์ภายในเขตป่า และยังป้องกันภัยพิบัติรูปแบบต่างๆ สภาพป่าชาเมี่ยงเป็นโครงสร้างที่มีความหลากหลายทางชีวภาพ พบพืชพันธุ์ พืชอาหารและสัตว์อื่นอีกมากมาย ตารางที่ 49 เงินลงทุนเริ่มแรกในการปลูกชาเมี่ยง ตารางที่ 49 เงินลงทุนเริ่มแรกในการปลูกชาเมี่ยง (ต่อ) ตารางที่ 49 เงินลงทุนเริ่มแรกในการปลูกชาเมี่ยง (ต่อ) จากตาราง 49 พบว่า เงินลงทุนเริ่มแรก ต้นทุนในส่วนของเครื่องจักรและวัสดุอุปกรณ์ ในพื้นที่บ้านแม่ลัว ตำบลป่าแดง อำเภอเมือง จังหวัดแพร่ จำนวนกลุ่มตัวอย่าง 3 กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ กลุ่มตัวอย่างที่ 1 มีค่าใช้จ่ายในการลงทุนเท่ากับ 17,040 บาท กลุ่มตัวอย่างที่ 2 มีค่าใช้จ่ายในการลงทุนเท่ากับ 23,642 บาท และกลุ่มตัวอย่างที่ 3 มีค่าใช้จ่ายในการลงทุนเท่ากับ 4,970 บาท ต้นทุนในส่วนของเครื่องจักรและอุปกรณ์ ในพื้นที่บ้านป่าเหมี่ยง ตำบลแจ้ซ้อน อำเภอเมืองปาน จังหวัดลำปาง จำนวนกลุ่มตัวอย่าง 2 กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ กลุ่มตัวอย่างที่ 4 มีค่าใช้จ่ายในการลงทุนเท่ากับ 14,640 บาท และกลุ่มตัวอย่างที่ 5 มีค่าใช้จ่ายในการลงทุนเท่ากับ 14,140 บาท ต้นทุนในส่วนของเครื่องจักรและอุปกรณ์ ในพื้นที่บ้านเหล่า ตำบลเมืองก๋าย อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ จำนวนกลุ่มตัวอย่าง 3 กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ กลุ่มตัวอย่างที่ 6 มีค่าใช้จ่ายในการลงทุนเท่ากับ 1,285 บาท กลุ่มตัวอย่างที่ 7 มีค่าใช้จ่ายในการลงทุนเท่ากับ 12,301 บาท และกลุ่มตัวอย่างที่ 8 มีค่าใช้จ่ายในการลงทุนเท่ากับ 10,647 บาท ตารางที่ 50 แสดงต้นทุนคงที่ของกลุ่มตัวอย่าง จากตาราง 50 พบว่า ต้นทุนคงที่เฉลี่ย อยู่ที่กลุ่มตัวอย่างที่ 2 ซึ่ง มีต้นทุนเฉลี่ย เท่ากับ 4,604 บาท เพราะมีการลงทุนในการซื้อเครื่องตัดหญ้า ในราคาที่สูง กว่ากลุ่มตัวอย่างอื่น ทำให้มีต้นทุนคงที่เฉลี่ยสูง และกลุ่มตัวอย่าที่ 6 มีการลงทุนน้อย ทำให้มีต้นทุนคงที่เฉลี่ยต่ำที่สุด เพราะไม่มีการลงทุนซื้อเครื่องตัดหญ้า ตารางที่ 51 แสดงต้นทุนผันแปรของกลุ่มตัวอย่าง ตารางที่ 51 แสดงต้นทุนผันแปรของกลุ่มตัวอย่าง (ต่อ) จากตารางที่ 51 พบว่าต้นทุนผันแปรเฉลี่ย ที่สูงที่สุดในกลุ่มตัวอย่างที่ 2 มีต้นทุนผันแปรเฉลี่ย เท่ากับ 107,085 บาท ซึ่งประกอบด้วยต้นทุนวัตถุดิบ 800 บาท ต้นทุนค่าแรงงานในการเก็บชาเมี่ยง 97,200 บาท ต้นทุนค่าใช้จ่าย 4,935 บาท และต้นทุนผันแปรอื่น ๆ 4,150 บาท ในกลุ่มตัวอย่างที่ 5 ต้นทุนผันแปรเฉลี่ยต่ำที่สุด เท่ากับ 2,944 บาท ซึ่งประกอบด้วย ต้นทุนค่าใช้จ่าย 2,944 บาท อ่านต่อ..

สมบัติดินในพื้นที่สวนชาเมี่ยงบ้านห้วยน้ำขุ่น ตำบลท่าก๊อ อำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย

สมบัติดินในพื้นที่สวนชาเมี่ยง พื้นที่หย่อมป่า และพื้นที่เกษตร มีความเป็นกรดสูง ทั้งดินชั้นล่างและดินชั้นบน สมบัติดินชั้นบนมีความอุดมสมบูรณ์สูงกว่าดินชั้นล่าง ความสามารถในการแลกเปลี่ยนประจุบวก (CEC) เป็นความสามารถของสารในการดูดยึดและแลกเปลี่ยนประจุบวก พบว่า หย่อมป่ามีความสามารถในการแลกเปลี่ยนประจุบวก (CEC) มากที่สุด ธาตุอาหารหลัก ได้แก่ ไนโตรเจน (N) ฟอสฟอรัส (P) โพแทสเซียม (K) พบฟอสฟอรัส (P) ของพื้นที่ทั้ง 3 พื้นที่มีลักษณะที่ใกล้เคียงกัน ส่วนธาตุอาหารรอง ได้แก่ แคลเซียม (Ca) แมกนีเซียม (Mg) พบว่าพื้นที่เกษตรมีค่าสูงที่สุดและเนื้อดิน (Soil texture) แสดงองค์ประกอบเชิงกายภาพของดิน ที่มีลักษณะแตกต่างกัน โดยอนุภาคที่ใหญ่ที่สุดคืออนุภาคทราย (Sand) รองลงมาคืออนุภาคทรายแป้ง (Silt) และอนุภาคขนาดเล็กที่สุดคืออนุภาคดินเหนียว (Clay) พบว่าทั้ง 3 พื้นที่แสดงออกเด่นชัดในลักษณะของอนุภาคดินเหนียวมีสัดส่วนที่สูงทั้ง 3 พื้นที่ ตารางที่ 7 ภาพที่ 15 ภาพที่ 15 สมบัติดินทางด้านเคมีบ้านห้วยน้ำขุ่น ตำบลท่าก๊อ อำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย ความแข็งของดินในแนวตั้ง บ้านห้วยน้ำขุ่น ตำบลท่าก๊อ อำเภอแม่สรวย จังหวัดเชียงราย ความแข็งของดินในแนวตั้งของสวนชาเมี่ยง แปลงที่ 1 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 5 เซนติเมตร และตั้งแต่ระดับลึก 6-45 เซนติเมตร ความแข็งของดินเป็นดินแข็ง ส่วนความแข็งของดินที่เป็นดินแข็งมากตั้งแต่ระดับ 46 เซนติเมตรลงไป แปลงที่ 2 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 10 เซนติเมตร ตั้งแต่ระดับลึก 11-50 เซนติเมตร ความแข็งของดินเป็นดินปานกลาง และตั้งแต่ระดับลึก 51 เซนติเมตรลงไปมีลักษณะเป็นดินที่แข็งมาก และแปลงที่ 3 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 7 เซนติเมตร และตั้งแต่ระดับลึก 8-45 เซนติเมตร ความแข็งของดินเป็นดินแข็ง ความแข็งของดินที่เป็นดินแข็งมากตั้งแต่ระดับ 46 เซนติเมตรลงไป ความแข็งของดินในแนวตั้งของหย่อมป่า แปลงที่ 1 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 3 เซนติเมตร และตั้งแต่ระดับลึก 4-50 เซนติเมตร ความแข็งของดินเป็นดินแข็ง ส่วนความแข็งของดินที่เป็นดินแข็งมากตั้งแต่ระดับ 51 เซนติเมตรลงไป แปลงที่ 2 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 10 เซนติเมตร ตั้งแต่ระดับลึก 11 เซนติเมตรลงไป ความแข็งของดินเป็นดินปานกลาง และแปลงที่ 3 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 5 เซนติเมตร และตั้งแต่ระดับลึก 6-40 เซนติเมตร ความแข็งของดินเป็นดินแข็ง ความแข็งของดินที่เป็นดินแข็งมากตั้งแต่ระดับ 41 เซนติเมตรลงไป ความแข็งของดินในแนวตั้งของแปลงเกษตร แปลงที่ 1 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 3 เซนติเมตร และตั้งแต่ระดับลึก 4-25 เซนติเมตร ความแข็งของดินเป็นดินแข็ง ส่วนความแข็งของดินที่เป็นดินแข็งมากตั้งแต่ระดับ 26 เซนติเมตรลงไป แปลงที่ 2 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 5 เซนติเมตร ตั้งแต่ระดับลึก 6-40 เซนติเมตร ความแข็งของดินเป็นดินปานกลาง และตั้งแต่ระดับลึก 41 เซนติเมตรลงไปมีลักษณะเป็นดินที่แข็งมาก และแปลงที่ 3 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 5 เซนติเมตร และตั้งแต่ระดับลึก 6-40 เซนติเมตร ความแข็งของดินเป็นดินแข็ง ความแข็งของดินที่เป็นดินแข็งมากตั้งแต่ระดับ 41 เซนติเมตรลงไป และในบางจุดที่พบลักษณะเป็นดินอ่อนเป็นเพราะว่าดินบริเวณนั้นมีลักษณะเป็นโพรง ความแข็งของดินในแนวตั้งของสวนหลังบ้าน แปลงที่ 1 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 10 เซนติเมตร และตั้งแต่ระดับลึก 11 เซนติเมตรลงไปมีลักษณะดินแข็งระดับปานกลาง แปลงที่ 2 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 4 เซนติเมตร และตั้งแต่ระดับลึก 5 เซนติเมตรลงไปมีลักษณะดินแข็งระดับปานกลาง และแปลงที่ 3 พบว่าที่ความแข็งของดินที่เป็นดินอ่อนอยู่ในระดับความลึกตั้งแต่ ระดับผิวหน้าดินถึงระดับลึก 10 เซนติเมตร และตั้งแต่ระดับลึก 11 เซนติเมตรลงไปมีลักษณะดินแข็งระดับปานกลาง ความแข็งของดินในแนวนอน ความชื้นของดิน และค่าการนำไฟฟ้าของดิน สมบัติดินทางกายภาพของสวนชาเมี่ยงทั้ง 5 แปลง บ้านห้วยน้ำขุ่น ต.ท่าก๊อ อ.แม่สรวย จ.เชียงราย พบว่า ค่า Soil hardness ที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีความแข็งมากกว่าดินที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เนื่องจากดินชั้นบนมีการทับถมของซากพืช และมีการย่อยสลายกลายเป็นอินทรียวัตถุ ค่า Soil moisture ดินที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีค่ามากกว่า ดินที่ระดับ 0-5 เซนติเมตร เพราะดินชั้นบน มีการระเหยของน้ำ สัมผัสลม และสัมผัสแสงแดดอยู่ตลอดเวลา และค่าการนำไฟฟ้าที่ระดับ 20-25 เซนติเมตร มีค่ามากกว่าระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เพราะว่าความชื้นมีค่าการนำไฟฟ้าได้ดี ตารางที่ 8 สมบัติดินทางกายภาพของหย่อมป่าทั้ง 5 แปลง บ้านห้วยน้ำขุ่น ต.ท่าก๊อ อ.แม่สรวย จ.เชียงราย พบว่า ค่า Soil hardness ที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีความแข็งมากกว่าดินที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เนื่องจากดินชั้นบน 0-5 เซนติเมตร นั้นมีการทับถมของซากพืช และมีการย่อยสลายกลายเป็นอินทรียวัตถุ และยังมีรากของฝอยพืชอยู่เป็นจำนวนมาก ค่า Soil moisture ดินที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีค่ามากกว่า ดินที่ระดับ 0-5 เซนติเมตร เพราะดินชั้นบน นั้นมีการ สัมผัสลม และสัมผัสแสงแดดอยู่ตลอดเวลา ส่งผลให้น้ำในดินระเหยออกไป และค่าการนำไฟฟ้าที่ระดับ 20-25 เซนติเมตร มีค่ามากกว่าระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เพราะว่าความชื้นมีค่าการนำไฟฟ้าได้ดี ตารางที่ 9 สมบัติดินทางกายภาพของพื้นที่เกษตรทั้ง 5 แปลง บ้านห้วยน้ำขุ่น ต.ท่าก๊อ อ.แม่สรวย จ.เชียงราย พบว่า ค่า Soil hardness ที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีความแข็งมากกว่าดินที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เนื่องจากดินชั้นบนมีการทับถมของซากพืช และมีการย่อยสลายกลายเป็นอินทรียวัตถุเป็นแร่ธาตุอหารให้แก่พืช ค่า Soil moisture ดินที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีค่ามากกว่า ดินที่ระดับ 0-5 เซนติเมตร เพราะดินชั้นบน มีการระเหยของน้ำ สัมผัสลม และสัมผัสแสงแดดอยู่ตลอดเวลา ซึ่งสอดคล้องกับความชื้นของดินที่ระดับ 20-25 เซนติเมตร มีความชื้นมากกว่า ที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร และค่าการนำไฟฟ้าที่ระดับ 20-25 เซนติเมตร มีค่ามากกว่าระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เพราะว่าความชื้นมีค่าการนำไฟฟ้าได้ดี ตารางที่ 10 สมบัติดินทางกายภาพของพื้นที่สวนหลังบ้านทั้ง 5 แปลง บ้านห้วยน้ำขุ่น ต.ท่าก๊อ อ.แม่สรวย จ.เชียงราย พบว่า ค่า Soil hardness ที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีความแข็งมากกว่าดินที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เนื่องจากดินชั้นบนมีการทับถมของซากพืช และมีการย่อยสลายกลายเป็นอินทรียวัตถุเป็นแร่ธาตุอหารให้แก่พืช ค่า Soil moisture ดินที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีค่ามากกว่า ดินที่ระดับ 0-5 เซนติเมตร เพราะดินชั้นบน มีการระเหยของน้ำ สัมผัสลม และสัมผัสแสงแดดอยู่ตลอดเวลา ซึ่งสอดคล้องกับความชื้นของดินที่ระดับ 20-25 เซนติเมตร มีความชื้นมากกว่า ที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร และค่าการนำไฟฟ้าที่ระดับ 20-25 เซนติเมตร มีค่ามากกว่าระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เพราะว่าความชื้นมีค่าการนำไฟฟ้าได้ดี ตารางที่ 11 สมบัติดินทางกายภาพทั้ง 4 พื้นที่ ได้แก่ สวนชาเมี่ยง หย่อมป่า แปลงเกษตร และสวนหลังบ้านมีค่า Soil moisture ของดินชั้นล่างจะมีค่าสูงกว่าดินชั้นบน เพราะดินชั้นล่างมีความชื้นจำนวนมากกว่าดินชั้นบน และดินชั้นบนนั้น มีลมและแสงแดดที่สัมผัสผิวดินจึงทำให้มีการระเหยอยู่บนผิวดินตลอดเวลา จึงทำให้ความชื้นที่ดินชั้นบนต่ำกว่าดินชั้นล่าง และความแข็งของดินเป็นลักษณะทางกายภาพอย่างหนึ่งของดินและเป็นปัจจัยที่เอื้อต่อการชอนไชของราก และการหาอาหาร รวมทั้งการยึดเหนี่ยวดินของรากพืช ดินชั้นล่างมีความแข็งมากกว่าดินชั้นบน และความแข็งของดินที่อยู่ในระดับที่สูงจากระดับน้ำทะเลจะมีค่าความแข็งของดินสูงกว่า ธนากร (2555) อ่านต่อ..

ความแข็งของดินในแนวนอน ความชื้นของดิน และค่าการนำไฟฟ้าของดิน

สมบัติดินทางกายภาพสมบัติดินทางกายภาพพื้นที่สวนชาเมี่ยงบ้านกอก ตำบลแม่ลาว อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา พบว่า ค่าความแข็งของดิน (Soil hardness) ที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีความแข็งมากกว่าดินที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เนื่องจากดินชั้นบนมีการทับถมของซากพืช และมีการย่อยสลายกลายเป็นอินทรียวัตถุ ค่าความชื้นของดิน (Soil moisture) ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีค่าความชื้นมากกว่าดินที่ระดับ 0-5 เซนติเมตร เพราะดินชั้นบน มีการระเหยของน้ำ สัมผัสลม และสัมผัสแสงแดดอยู่ตลอดเวลา และค่าการนำไฟฟ้าของดิน (CEC) ที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร มีค่าการนำไฟฟ้าได้ดีกว่าดินที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร ตารางที่ 18 จากการศึกษาสมบัติดินทางกายภาพสมบัติดินทางกายภาพพื้นที่หย่อมป่าบ้านกอก ตำบลแม่ลาว อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา พบว่า ค่าความแข็งของดิน (Soil hardness) ที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีความแข็งมากกว่าดินที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เนื่องจากดินชั้นบนมีการทับถมของซากพืช และมีการย่อยสลายกลายเป็นอินทรียวัตถุ ค่าความชื้นของดิน (Soil moisture) ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีค่าความชื้นมากกว่าดินที่ระดับ 0-5 เซนติเมตร เพราะดินชั้นบน มีการระเหยของน้ำ สัมผัสลม และสัมผัสแสงแดดอยู่ตลอดเวลา และค่าการนำไฟฟ้าของดิน (CEC) ที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีค่าการนำไฟฟ้าได้ดีกว่าดินที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร ตารางที่ 19 จากการศึกษาสมบัติดินทางกายภาพสมบัติดินทางกายภาพพื้นที่สวนยางพาราบ้านกอก ตำบลแม่ลาว อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา พบว่า ค่าความแข็งของดิน (Soil hardness) ที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีความแข็งมากกว่าดินที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เนื่องจากดินชั้นบนมีการทับถมของซากพืช และมีการย่อยสลายกลายเป็นอินทรียวัตถุ ค่าความชื้นของดิน (Soil moisture) ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร มีค่าความชื้นมากกว่าดินที่ระดับ 20-25 เซนติเมตร เพราะดินชั้นบน มีการระเหยของน้ำ สัมผัสลม และสัมผัสแสงแดดอยู่ตลอดเวลา และค่าการนำไฟฟ้าของดิน (CEC) ที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร มีค่าการนำไฟฟ้าได้ดีกว่าดินที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร ตารางที่ 20 จากการศึกษาสมบัติดินทางกายภาพสมบัติดินทางกายภาพพื้นที่สวนหลังบ้านบ้านกอก ตำบลแม่ลาว อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา พบว่า ค่าความแข็งของดิน (Soil hardness) ที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีความแข็งมากกว่าดินที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร เนื่องจากดินชั้นบนมีการทับถมของซากพืช และมีการย่อยสลายกลายเป็นอินทรียวัตถุ ค่าความชื้นของดิน (Soil moisture) ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีค่าความชื้นมากกว่าดินที่ระดับ 0-5 เซนติเมตร เพราะดินชั้นบน มีการระเหยของน้ำ สัมผัสลม และสัมผัสแสงแดดอยู่ตลอดเวลา และค่าการนำไฟฟ้าของดิน (CEC) ที่ระดับความลึก 20-25 เซนติเมตร มีค่าการนำไฟฟ้าได้ดีกว่าดินที่ระดับความลึก 0-5 เซนติเมตร ตารางที่ 21 อ่านต่อ..

การศึกษาประสิทธิภาพของน้ำเมี่ยงในการยับยั้งเชื้อจุลินทรีย์ก่อโรค (ต่อ 2)

3.5 ความสามารถในการจับโลหะ (Metal chelating activity) ค่าความสามารถในการจับโลหะของชาเมี่ยงจากบริเวณพื้นที่ภาคเหนือ ครอบคลุม 4 จังหวัด ได้แก่ จังหวัดแพร่ จังหวัดลำปาง จังหวัดเชียงใหม่ และ จังหวัดน่านแสดงดังภาพที่ 46 ค่าความสามารถในการจับโลหะของชาเมี่ยงของจังหวัดเชียงใหม่สูงกว่าจังหวัดน่าน จังหวัดลำปาง และจังหวัดแพร่ ซึ่งมีค่าความสามารถในการจับโลหะเท่ากับ 1,127.25 1,157.35 1,356.12 และ 1,198.65 µmol EDTA equivalent/g sample ตามลำดับการศึกษาฤทธิ์คีเลชันของโลหะ (Metal Chelating Activity) ด้วยวิธี Ferrous Metal Chelating เป็นตรวจสอบหาสารสกัดที่สามารถลดการเกิดปฏิกิริยาของสารเฟอร์โรซีน (Ferrozine) กับไอออนของโลหะ (Kim et al., 2008) Ebrahimzadeh และ คณะ (2008) พบว่า สารประเภทฟลาโวนอยด์และแทนนินมีฤทธิ์ในการจับโลหะได้ดีอีกทัั้งงานวิจัยของ Mohan และ คณะ (2012) พบว่า มีีสารกลุ่มแทนนินและฟีนอลิกมีฤทธิ์ในการจับโลหะได้เช่นกัน (ดังภาพที่ 135) ภาพที่ 136 ค่าความสามารถในการจับโลหะของชาเมี่ยงจากบริเวณพื้นที่ภาคเหนือ แถบความคลาดเคลื่อนแสดงถึงค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน (n=3) ค่าเฉลี่ยที่มีตัวอักษรแตกต่างกัน บนกราฟแท่ง มีความแตกต่างกันทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 (P≤0.05) 4). การแยกองค์ประกอบทางเคมีของใบชาเมี่ยง ใบชาเมี่ยงแห้งปั่นละเอียด จำนวน 1 กิโลกรัม สกัดด้วยตัวทำละลายเอทานอล 4 ลิตร ด้วยการแช่ที่อุณหภูมิห้องเป็นเวลา 2 วัน ทำการสกัดซ้ำอีก 2 ครั้ง กรองแล้วนำไประเหยตัวทำละลายออกด้วยเครื่องระเหยแบบสุญญากาศได้สารสกัดหยาบใบชาเมี่ยง 82.17 กรัม จากนั้นนำสารสกัดหยาบใบชาเมี่ยงแยกด้วยเทคนิคคอลัมน์โครมาโทราฟีเฟสคงที่ซิลิกาเจล (คอลัมน์ สูง 12 เซนติเมตร เส้นผ่านศูนย์กลาง 10 เซนติเมตร) เฟสเคลื่อนใช้ตัวทำละลายแบบเพิ่มขั้ว (แกรเดียน) เริ่มจาก EA: Hexane (0: 100) ถึง EA: Hexane (100:0) และ MeOH: EA (100:0) เก็บสารละลายใน ภาชนะใบละ 50 ml ได้สาร 32 ใบ ทำการรวมแฟลกชันด้วย TLC ได้ทั้งหมด 12 แฟลกชัน ดังภาพที่ 47 จากนั้นทำการการเก็บน้ำหนักและลักษณะทางกายภาพดังตารางที่ 9 ภาพที่ 137 การแยกองค์ประกอบทางเคมีจากใบชาเมี่ยง ตารางที่ 27 น้ำหนัก และลักษณะทางกายภาพของสาร 3.1) การแยก Fractions CS-8 และ CS-9 แฟลกชัน CS-8 และ CS-9 ทดสอบด้วย TLC โดยเฟสเคลื่อนที่ 40 % EtOAc: 2 % DCM: 58 % Hexane ภายใต้แสงยูวี 254 นาโนเมตร (ภาพที่ 48,1A) และในสารละลาย ?-anisaldehyde (ภาพที่ 48,1B) พบสารที่น่าสนใจ 2 สาร (*) ดังแสดงในภาพที่ 49 ภาพที่ 138 TLC Fractions CS-8 และ CS-9 MP (EA:DCM:Hexane (40:2:58)) ผู้วิจัยจะทำการแยกสารให้บริสุทธิ์และระบุเอกลักษณ์เทคนิคทางสเปกโทรสโกปี รวมถึง กระบวนการสกัดที่มีประสิทธิภาพต่อไป ภาพที่ 139 การแยกสารใบชาเมี่ยง ผู้วิจัยจะทำการแยกสารให้บริสุทธิ์และระบุเอกลักษณ์เทคนิคทางสเปกโทรสโกปี รวมถึงกระบวนการสกัดที่มีประสิทธิภาพต่อไป 3.2) การแยก Fractions CS-8 ทำการแยกด้วยเทคนิคคอลัมน์โครมาโทราฟีอีกครั้งด้วยเทคนิคคอลัมน์โครมาโทรกราฟี (คอลัมน์ สูง 16 เซนติเมตร เส้นผ่านศูนย์กลาง 6 เซนติเมตร) เฟสคงที่ที่ใช้ คือ ซิลิกาเจล เฟสเคลื่อนที่ใช้ตัวทำละลายแบบเพิ่มขั้ว (แกรเดี่ยน) ใช้โมบายเฟส 10 % EA: Hexane เพิ่มขั้วของสารละลายไปจนถึง 100 % EA: Hexane และ 100 % MeOH : EA ได้ทั้งหมด 11 แฟลกชัน จากนั้น ทำการการเก็บน้ำหนักและลักษณะทางกายภาพดังตารางที่ 28 ตารางที่ 28 น้ำหนักและลักษณะทางกายภาพของแฟรกชัน CS-8 จากใบชาเมี่ยง นำแฟลกชัน CS8-8 ระเหยตัวทำละลาย นำเอทิล อะซิเตท กำจัดคลอโรฟิลล์ได้ตะกอนสีเหลือง ตกผลึกใหม่ด้วยเอทานอล ดังภาพที่ 50 และนำสารตัวอย่างยืนยันโครงสร้างด้วยการใช้เทคนิคนิวเคลียร์แม็กเนติกเรโซแนนซ์สเปกโทรสโกปี (Nuclear Magnetic Resonance Spectroscopy; NMR) ดังแสดงในภาพที่140 ภาพที่ 140 สาร CS8-8 ภาพที่ 141 สเปกตรัม 1H-NMR ของสาร CS8-8 สาร CS8-8 มีสเปกตรัมที่เหมือนกับสาร CS9-3 และได้ทำการเปรียบเทียบดังแสดงในตารางที่ 11 3.3) การแยก Fractions CS-9 ทำการแยกด้วยเทคนิคคอลัมน์โครมาโทราฟีอีกครั้งด้วยเทคนิคคอลัมน์โครมาโทรกราฟี (คอลัมน์ สูง 16 เซนติเมตร เส้นผ่านศูนย์กลาง 6 เซนติเมตร) เฟสคงที่ คือ ซิลิกาเจล เฟสเคลื่อนที่ใช้ตัวทำละลายแบบเพิ่มขั้ว (แกรเดี่ยน) ใช้โมบายเฟส 10 % EA: Hexane เพิ่มขั้วของสารละลายไปจนถึง 100 % EA: Hexane และ 10% MeOH: EA ได้ทั้งหมด 8 แฟลกชัน จากนั้นทำการการเก็บน้ำหนักและลักษณะทางกายภาพดังตารางที่ 29 ตารางที่ 29 น้ำหนักและลักษณะทางกายภาพของแฟรกชัน CS-9 จากใบชาเมี่ยง นำแฟลกชัน CS9-3 ระเหยตัวทำละลาย นำเอทิล อะซิเตท กำจัดคลอโรฟิลล์ได้ตะกอนสีเหลือง ตกผลึกใหม่ด้วยเอทานอลดังภาพที่ 141 และนำสารตัวอย่างยืนยันโครงสร้างด้วยการใช้เทคนิคนิวเคลียร์แม็กเนติกเรโซแนนซ์สเปกโทรสโกปี (Nuclear Magnetic Resonance Spectroscopy; NMR) ดังแสดงในภาพที่ 142 ภาพที่ 142 ผลึกสาร CS9-3 ภาพที่ 143 สเปกตรัม1H และ 13C-NMR ของสาร CS9-3 จากภาพที่ 143 แสดงสเปคตรัม 1H-NMR ค่าตำแหน่งของสัญญาณ (Chemical shift, ? ) ค่าการอินทิเกรตพื้นที่ใต้พีคที่สอดคล้องกับจำนวนโปรตอนและลักษณะการแยกของพีค (Peak splitting) ของสารโดยวิเคราะห์ได้ดังนี้ ภาพที่ 144 โครงสร้างของสารอิพิคาเทชิน เมื่อทำการผลของ 1H และ13C-NMR ของสาร CS9-3 กับงานวิจัยก่อนหน้านี้ของคุณคิมและคณะ (2009) ดังตารางที่ 30 พบว่า สารที่แยกได้ คือ สารอิพิคาเทชินจากการระบุเอกลักษณ์ด้วย 1H-NMR พบสัญญาณ ดังนี้ สัญญาณที่ตำแหน่ง dH (ppm) 4.81 (br, s, 1H, CH-2), 4.17 (br, s, 1H, CH-3), 2.86 (dd, J = 16.8, 4.6 Hz, 1H, CH-4a) และ2.74 (dd, J = 16.8, 3.0 Hz, 1H, CH-4b) ของวงแหวน tetrahydro-2H-pyran (วงแหวน C) สัญญาณที่ dH 5.92 (d, J = 2.4 Hz, 1H, CH-6) และ 5.95 (d, J = 2.4 Hz, 1H, CH-8) ของวงแหวนเบนซีน (วงแหวน A) สัญญาณที่ dH 6.98 (d, J = 1.9 Hz, 1H, CH-2?), 6.76 (d, J = 8.1 Hz, 1H, CH-5?) และ 6.80 (dd, J = 8.2, 1.9 Hz, 1H, CH-6¢) ของวงแหวนเบนซีน (วงแหวน B) จากการระบุเอกลักษณ์ด้วย 13C-NMR พบสัญญาณดังนี้สัญญาณที่ตำแหน่ง dC (ppm) 79.82 (C-2), 67.44 (C-3) และ 29.22 (C-4) ของวงแหวน tetrahydro-2H-pyran (วงแหวน C) สัญญาณที่ dC 157.93 (C-5), 95.89 (C-6) 157.58 (C-7), 96.39 (C-8) 157.32 (C-9) และ 100.07 (C-10) ของวงแหวนเบนซีน (วงแหวน A)สัญญาณที่ dC 132.24 (C-1¢), 115.29 (C-2¢) 145.87 (C-3¢), 145.71 (C-4¢) 115.89 (C-5¢) และ 119.40 (C-6¢) ของวงแหวนเบนซีน (วงแหวน B) เมื่อทำการผลของ 1H และ13C-NMR ของสาร CS9-3 กับงานวิจัยก่อนหน้านี้ของคุณคิมและคณะ (2009) ดังตารางที่ 30 พบว่า สารที่แยกได้ คือ สารอิพิคาเทชิน ตารางที่ 30 การเปรียบเทียบค่าตำแหน่งของสัญญาณ (Chemical shift, d ) 1H และ13C-NMR ของสาร CS9-3 กับสารอิพิคาเทชิน ในศึกษาการแยกองค์ประกอบทางเคมีของใบชาเมี่ยงด้วยการสกัดด้วยตัวทำละลายเอทานอล แยกสารให้บริสุทธิ์ด้วยเทคนิคโครมาโทรกราฟีและการยืนยันโครงสร้างสารด้วยเทคนิคทางสเปกโทรสโกปี สามารถแยกสาร อิพิคาเทชิน (epicatechin) ได้น้ำหนัก 0.7293 คิดเป็นร้อยละ 0.06 % เมื่อเทียบกับใบชาเมี่ยงแห้ง โดยสารอิพิคาเทชิน จัดเป็นสารกลุ่มฟลาโวนอยด์ (flavonoids) เป็นสารพอลิฟีนอลที่มีศักยภาพในการต้านอนุมูลอิสระ ต้านมะเร็ง ลดความเสี่ยงการเกิดโรคหัวใจโดยลดระดับของ cholesterol และ triglyceride ในเลือด กระตุ้นระบบภูมิคุ้มกัน ลดความเสี่ยงในการเกิดโรคหัวใจ ต้านโรคอ้วนโดยกระตุ้นการสร้างความร้อนของร่างกายซึ่งช่วยเผาผลาญพลังงานและช่วยการจัดการกับโรคอ้วน ต้านโรคเบาหวานโดยสามารถลดระดับน้ำตาลในเลือดของหนูที่เป็นเบาหวาน รวมถึงมีคุณสมบัติต้านจุลินทรีย์และต้านแบคทีเรีย ภาพที่ 145 การแยกสารสำคัญใบชาเมี่ยง อ่านต่อ..

เอกสารอ้างอิง

เอกสารอ้างอิง กิ่งกนก พิทยานุคุณ และคณะ. 2527. การบัญชีต้นทุน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.หน้า 152 – 160. กรมส่งเสริมสหกรณ์. 2559. ประวัติการส่งเสริมสหกรณ์. [ระบบออน์ไลน์]. แหล่งที่มา http://www.cpd.go.th/web_cpd/cpd_Allabout.html. (22 มิถุนายน 2560). โกมล วงศ์อนันต์ และ อภิชา ประกอบเส้ง. 2559. SWOT Analysis ด้าน Planning [ระบบออน์ไลน์]. แหล่งที่มา http://promrucsa-dba04.blogspot.com/2012/10/swot-analysis-swot-swot-humphrey-swot-2.html. (11 มิถุนายน 2562). กัลทิมา พิชัย และคณะ 2551. เพิ่มศักยภาพผู้ผลิตชาชาเมี่ยงโดยการเพิ่มความหลากหลายทางชีวภาพในการผลิตพืชให้ประโยชน์และการพัฒนาผลิตภัณฑ์เขตพื้นที่ปลูกชาเมี่ยง อำเภอดอยสะเก็ด จังหวัดเชียงใหม่. ภาควิชาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่. เฉลิมขวัญ ครุฑบุญยงค์. 2555. การเงินธุรกิจ. ซีเอ็ดยูเคชั่น. ชวลิต และคณะ. 2553 ความหลากหลายของชาพื้นเมืองบนพื้นที่สูงในภาคเหนือของประเทศไทย ศูนย์วิจัยและฝึกอบรมที่สูง คณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. ดวงใจ และคณะ. 2558.คู่มือการศึกษาป่าไม้ไทย. กรุงเทพฯ: คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. ดอกรัก มารอด. 2555. นิเวศวิทยาป่าไม้ประยุกต์. กรุงเทพฯ: ภาควิชาชีววิทยาป่าไม้ คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. ดอกรัก มารอด และอุทิศ กุฏอินทร์. 2552. นิเวศวิทยาป่าไม้. กองทุนจัดพิมพ์ตำราคณะ วนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, กรุงเทพฯ. 532 หน้า เดชา อินเด. 2545. การบัญชีต้นทุน. ธนาเพรส จำกัด กรุงเทพฯ. นิวัติ เรืองพานิช. 2541. การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาตินิเวศวิทยา. นิเวศวิทยาทรัพยากรธรรมชาติ. บุญธรรม บุญเลา ประสิทธิ์ กาบจันทร์ และสมยศ มีสุข. 2553. การวิจัยเพื่อเพิ่มผลผลิตและคุณภาพ ของชาจีนในพื้นที่สูง. [ระบบออนไลน์]. แหล่งที่มาhttp://librae.mju.ac.th/goverment/20111119104834_librae/26169.pdf. (16 สิงหาคม 2562). ปฐวี แสงฉาย. 2536. ทัศนคติของเกษตรกรผู้ปลูกชา (เมี่ยง) ที่มีต่อการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ ตำบลป่าแป๋ อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. ภาควิชาส่งเสริมการเกษตร, คณะเกษตรศาสตร์, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. ปิ่นมณี ขวัญเมือง. (2547). แบคทีเรียกรดแลคติกในผลิตภัณฑ์อาหารหมักดอง. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม. 3 : 62-69. พุทธพงษ์ และคณะ 2561 การศึกษาความหลากหลาย และการใช้ประโยชน์ของเมี่ยง จังหวัดสุโขทัย ตาก แพร่ และน่าน วิทยาศาสตร์เกษตร พรชัย ปรีชาปัญญา และคณะ 2528. ระบบวนเกษตรที่สูง. โครงการพัฒนาที่สูงไทย-เยอรมัน, เชียงใหม่. 153 หน้า. พรชัย ปรีชาปัญญาและ พงษ์ศักดิ์ สหุนาฬุ. 2542. ภูมิปัญญาชาวป่าเมี่ยง (ชา) เกี่ยวกับความหลากหลายทางชีวภาพเพื่อการจัดการลุ่มน้ำที่สูงภาคเหนือ ประเทศไทย. [ระบบออนไลน์]. แหล่ง ที่มาhttp://frc.forest.ku.ac.th/frcdatabase/bulletin/ws_document/R044202.pdf. (20 สิงหาคม 2562). พรชัย และคณะ 2546. การจัดการลุ่มน้ำป่าเมี่ยงโดยชุมชนมีส่วนร่วม สถานีวิจัยลุ่มน้ำดอยเชียงดาว กลุ่มวิจัยต้นน้ำ สำนักอนุรักษ์และจัดการต้นน้ำ กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติ และ สิ่งแวดล้อม เพ็ญแข สนิทวงศ์ ณ อยุธยา. 2533. การงบประมาณ กรุงเทพฯ :โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, หน้า 152 - 154. ลัดดา ปินตา. 2560. การพัฒนาสมการโครงสร้างของปัจจัยที่ส่งผลกระทบต่ออาชีพทำสวนเมี่ยง กรณีศึกษา ตำบลป่าแป๋ อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. คณะบริหารธุรกิจและศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา เยาวพา ณ นคร. 2545. การบัญชีต้นทุน 1 กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น. วารีรัตน์ หนูหตี. (2557). การยับยั้งแบคทีเรียก่อโรคที่ปนเปื้อนพื้นผิวสัมผัสโดยใช้สารสกัดจากพืชตระกูลขิง. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาการจัดการสิ่งแวดล้อม มหาวิทยาลัยสงคลานครินทร์ ศุภชัย ปทุมนากุล และคณะ. 2552. โซ่อุปทานสินค้าเกษตรเล่มที่ 1 การจัดการซัพพลายเออร์ (Agricultural Supply Chain). กลุ่มวิจัยระบบโซ่อุปทานและโลจิสติกส์ คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. สภาอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทยและสำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (สสว.). 2550. แนวทางในกาลดต้นทุน. โครงการภายใต้กรอบความร่วมมือระหว่างภาครัฐและเอกชน SMEs Projects. สภาอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย และสำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาด กลางและย่อม. พิมพ์ครั้งที่ 1 สมาคมนักบัญชีและผู้สอบบัญชีรับอนุญาตแห่งประเทศไทย. 2538. ศัพท์บัญชี. กรุงเทพฯ: บริษัทพี.เอ.ลิฟวิ่ง จำกัด, หน้า 25. สายลม สัมพันธ์เวชโสภา, ธีรพงธ์ เทพกรณ์, พนม วิญญายอง และ ประภัสสร อึ้งวณิชยพันธ์. (2551). การศึกษาสถานภาพปัจจุบันของชาในประเทศไทย. รายงานการวิจัย. สนับสนุนโดยสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. สายลม สัมพันธ์เวชโสภา และ คณะ. (2552). โครงการเก็บและกำหนดพันธุ์ชาที่เหมาะสมในพื้นที่ปลูกภาคเหนือของไทย. รายงานการวิจัยพัฒนาและวิศวกรรมฉบับสมบูรณ์. สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. 129 หน้า. สมนึก เอื้อจิระพงษ์พันธ์. 2539. การบัญชีต้นทุน แนวคิดและการประยุกต์เพื่อการตัดสินใจเชิงการบริหาร. กรุงเทพฯ: หจก. สยามเตชั่นเนอรี่ ซัพพลายส์, หน้า 201 – 249. สำนักงานเศรษฐกิจการเกษตร กระทรวงเกษตรและสหกรณ์. 2553. ดัชนีความผาสุกของเกษตรกร.ปีรายงานฉบับสมบูรณ์. สุจินดา และคณะ. 2560.รายงานการวิจัยและการพัฒนาการวิจัยการเกษตร ฉบับสมบูรณ์ การบูรณาการงานวิจัยเมี่ยงเพื่อสืบสานภูมิปัญญาท้องถิ่นและเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ สุรัติวดี ภาคอุทัย. 2551. โครงการวิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์สารออกฤทธิ์เฉพาะทางจากพืชตระกูลZanthoxylum ชาเมี่ยง และตะไคร้ต้น. รายงานความก้าวหน้าโครงการวิจัยรวบรวมองค์ความรู้และพัฒนาผลิตภัณฑ์จากความหลากหลายทางชีวภาพและภูมิปัญญาท้องถิ่นบนพื้นที่สูง สถาบันวิจัยและพัฒนาพื้นที่สูง (องค์การมหาชน). สุมาฬี พรหมรุกขชาติ และคณะ 2554. การเพิ่มผลผลิตยอดชาอู่หลงอินทรีย์ ด้วยไคโตซาน. สถาบันวิจัยเทคโนโลยีเกษตรมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา. [ระบบออนไลน์]. แหล่งที่มา http://www.kaewpanya.rmutl.ac.th/cttc/web/KN_FilesUpload/00325/oolongtea.pdf. (20 สิงหาคม 2562). สุภามาส อินทฤทธิ์. (2547). สารต้านออกซิแดนท์. วารสารวิทยาศาสตร์. พ.ค-มิ.ย. หน้า 156-163 อรัญญา ภาณุศานต์. 2550. การวางแผนและควบคุมโดยงบประมาณ. พิมพ์ครั้งที่ 6 กรุงเทพฯ: บริษัท ธนาเพรส จำกัด. อภิรดี สาริกา. 2527. การศึกษาสารที่ให้กลิ่นใบเมี่ยง (ใบชาหมัก). [ระบบออนไลน์].แหล่งที่มา http://cmuir.cmu.ac.th/handle/6653943832/32556. (14 สิงหาคม 2562). อรชร โพธิสุข และคณะ. 2545. เอกสารการสอนการบัญชีต้นทุนและการบัญชีเพื่อการจัดการ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, หน้า 157 – 210. อุทิศ กุฎอินทร์. 2542. นิเวศวิทยาพื้นฐานเพื่อการป่าไม้. กรุงเทพฯ: ภาควิชาชีววิทยาป่าไม้ คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. Adaramoye O., Oogungbenro B., Anyaegbu O. and Fafunso M. (2008b). Protective effects of extracts of Vernonia amygdalina, Hibiscus sabdariffa and vitamin C against radiation - induced liver damage in rats. J. Radiat. Res 49: 123-131. Akinpelu D.A. (1999). Antimicrobial activity of Vernonia amygdalina leaves. Fitoterapia 70: 432-434. Arhoghro E.M., Ekpo K.E., Anosike E.O. and Ibeh G.O. (2009). Effect of aqueous extract of bitter leaf (Vernonia amygdalina Del) on carbon tetrachloride (CCl4) induced liver damage in albino wistar rats. Eur. J. Sci. Res 26: 122-130. Aquino-Bolanos, E. N., & Mercado-Silva, E. 2004. Effects of polyphenol oxidase and peroxidase activity, phenolics and lignin content on the browning of cut jicama. Postharvest Biology and Technology, 33, 275–283. Azwanida N.N. (2015). A review on the extraction methods use in medicinal plants, principle, strength and limitation. Med Aromat Plants 4: 2167-2412. Balentine, D. A., Wiseman, S. A., & Bouwens, L. C. M. 1997. The chemistry of teaflavonoids. Critical Reviews in Food Science and Nutrition, 37, 693–704. Brune M., Rossander L. and Hallberg L. (1989). Iron absorption and phenolic compound: important of different phenolic structure. Eur. J. Clin. Nutr 43: 547-558. Calne, S. (2005). Identifying criteria for wound infection. UL: Viking Print Services. Charmberlain, R.N. (2007). The Microbiology of wounds. Available from: http://www.kcom.edu/faculty/chamberlain/website/wound/wound Craft, N.M., P.K. Lee., M.T. Zipoli., A.N. Weinberg., M.N. Swartz. and R.A. Johnson. (2008). Superficial cutaneous infections and pyodermas. Fitzpatrick’s dermatology in general medicine. 7thed MCGraw-Hill. p. 1694-1709. Christian P. and Seshadri S. (1989). Counteract the inhibitory effect on tea in the vitro availability. Agri 49: 431-436. Disler P.B., Lynch S.R., Charalton R.W., Torrance J.D., Bothwell T.H., Walker R.B. and Mayet F. (1975). The effect of tea on iron absorption. Gut 16: 113-119. Duang-in N., Yajai W. and Ketpeerasit A. (2013). The design and construction of host press oil extraction machine. Research Project, Department of Mechanical Engineering Technology. Rajamangala University of Technology Lanna (in Thai). Higdon, J. V., & Frei, F. 2003. Tea catechins and polyphenols: Health effects, metabolism, and antioxidant functions. Critical Reviews in Food Science and Nutrition, 43(1), 89–143. Ikigai H., Nakae T., Hara Y. and Shimamura T. (1993). Bactericidal catechins damage the lipid bilayer. Biochemica et Biophysica Acta 1147: 132-136. Jain N.K. (1999). Global Advances in Tea Science. Arabali Printers&Publishers. New Delhi. Keli S.O., Hertog M.G.L., Feskens E.J.M. and Kroumhout D. (1996). Dietary flavonoids, antioxidant vitamins, and incidence of stroke: The Zutphen study. Arch Intern Med 156: 637-642. Kim H.J., Lee J.Y., Kim S.M., Park D.A., Jin C., Hong S.P. and Lee Y.S. (2009). A newepicatechin gallate and calpain inhibitory activity from Orostachys japonicas. Fitoterapia 80: 73- 76. Klayraung, S., Viernstein, H., Sirrthunyalug, J. and Okonogi, S. (2008). Probiotic properties of Lactobacilli isolated from Thai traditional food. Science Pharm 76: 485-503. Koko W.S., Mesaik M.A., Yousaf S., Galal M. and Choudhary M.I. (2008). In vitro immunomodulation properties of selected Sudanese medicinal plants. J. Ethnopharmacol 118: 26-34. Kung Krabaen Bay Royal Development Study Center. (2013). Herbal Processing. Kung Krabaen Bay Royal Development Study Center. Chanthaburi, Thailand (in Thai). Landis, S. L. (2008). Chronic wound infection and antimicrobial use. Adv. Skin Wound Care 21: 531-540. Lattirasuvan, T., S. Tanaka, K. Nakamoto, D. Hattori and K. Sakurai. 2010. Ecological characteristics of home gardens in Northern Thailand. Tropics 18: 172-184. Ngan, V. (2011). Would infections. Retrived August 9, 2011. Available from http://dermnetnz.org/bacterial/wound-infection.html. Obritsch, M.D., Fish, D.N., Maclaren, R. and Jung, R. (2005). Nosocomial infections due to multidrug-resistant Pseudomonas aeruginosa: Epidermiology and treatment options. Pharmacotherapy 25:1353-1664. Organizing Committee of ISTS. (1991). World Tea. Kurofune Printing. Shizuoka. Phongmanee S. and Sanampol G. (2007). The extraction of medicinal herbs for inhibit food pathogen. Agric Sci J 38: 54-57. Renaud S. and de Lorgeril M. (1992). Wine, alcohol, platelets, and French paradox for Coronary heart disease. Lancet 339: 1523-1526. Rotimi V.O. and Mosadomi H.A. (1987). The effect of crude extracts of nine African chewing sticks on oral anaerobes. J. Med. Microbiol 23: 55-60. Ryan, K.J. and C.G. Ray. (2010). Skin and would infections. Sherris medical microbiology. 5th ed. McGraw-Hill. p.895-900. Saknnaka S., Kim M., Tanigushi M. and Yamamoto T. (1989). Antibacterial substances in Japanese green tea extract against Streptcoccus mutants: a cariogenic bacterium. Agri. Biol. Chem 53: 2307-2311. Sharon, L. and J. Bernard. (1995). Peptostreptococcus, Propionibacterium, Eubacterium and other non-spore forming anaerobic gram-positive bacteria. Manual of Clinical Microbiology. 6th ed. Washington DC: Academic Press. P.578-599. Sritippayawan, S., Sri-Singh, K., Prapphal, N., Samransamruajkit, R. and Deerojanawong, J. (2008). Multidrug-resistant hospital-associated infections in a pediatric intensive care unit: a cross-sectional survey in a Thai university hospital. Int. J. Infect Dis 13: 506-512. Tanaka S., T. Lattirasuvan, K. Nakamoto, C. Sritulanon and K. Sakurai. 2010. Soil fertility status under various types of upland farming in northern Thailand. I. A case study of a village located in a transitional zone of hill evergreen and mixed deciduous forests. Tropics 18:185-199. Tielker, D., Hacker, S., Loris, R., Strathmann, M., Wingerder, J., Wilhelm, S., et al. (2005). Pseudomonas aeruginosa laction LecB is located in the outer membrane and is involved in biofilm formation. Microbiology 151: 1313-1323. Vison J.A., Dabbagh Y.A., Serry M.M. and Jang J. (1995). Plant flavonoid especially tea Flavonoid are powerful antioxidants using an in vitro oxidation model for heart disease. J. Agri. Food Chem 43: 2800-2802. Wang, H., Provan, G. J., & Helliwell, K. 2000. Tea flavonoids, their functions, utilization and analysis. Trends Food Science Technology, 11, 152–160. Willson R.C. and Clifford M.N. (1992). TEA; Cultivation to Consumtion. Chapman & Hall; London. Wysocki, A.B., Kusakabe, A.O., Chang, S. and Tuan, T.L. (1999). Temporal expression of urokinase plasminogen activator, plasminogen activator inhibitor and gelatinase-B in chronic wound fluid switches from a chronic to acute wound profile with progression to healing. Would Repair Regan 7: 154-165. Yamaguchi S. and Tanaka J.I. (1995). Origin and spread of tea from China to Eastern Asian Regions and Japan. In: Proceeding of ’95 International Tea-Quality-Human Health Symposium. Shanghai, China, Nov. 7th -10th, pp 279-286. gg Yamamoto T., Juneja L.R., Chu D.C., and Kim M. (1997). Chemistry and Applications of Green Tea. CRC press. Florida. Yen, G. C., & Chen, H. Y. 1995. Antioxidant activity of various tea extracts in relation to their antimutagenicity. Journal of Agricultural, 43, 27-32. Yu F.L. and Lin S.Q. (1987). Original place and center of tea plant. In: Proceeding of International Tea-Quality-Human Health Symposium. Hangzhou, China. Nov. 4th-9th, pp. 7-11. อ่านต่อ..

การศึกษาประสิทธิภาพของน้ำเมี่ยงในการยับยั้งเชื้อจุลินทรีย์ก่อโรค

2). การศึกษาประสิทธิภาพของน้ำเมี่ยงในการยับยั้งเชื้อจุลินทรีย์ก่อโรค 2.1 ค่าความเป็นกรดด่างของตัวอย่างน้ำเมี่ยง ทำการเก็บตัวอย่างน้ำเมี่ยงจากจังหวัดเชียงใหม่ ลำปาง แพร่และน่าน จำนวน 10 ตัวอย่าง ซึ่งตัวอย่างน้ำเมี่ยงที่เก็บมาได้จากการไปซื้อจากชาวบ้านที่หมักเองโดยตรงมีลักษณะดังภาพที่126 จากนั้นทำการบันทึกสถานที่เก็บ ลักษณะทางกายภาพ สีของน้ำเมี่ยงและวัดค่า pH ของน้ำเมี่ยง (ตารางที่ 24) และนำตัวอย่าง น้ำเมี่ยงมาคั้นเอาเฉพาะส่วนน้ำเก็บไว้ในหลอดไมโครเซ็นตริฟิวก์ นำไปปั่นเหวี่ยงให้ตกตะกอนใส่หลอด tube จากนั้นเก็บไว้ที่อุณหภูมิ 4oC เพื่อรอใช้งาน (ภาพที่ 127) ภาพที่ 127 ลักษณะทางกายภาพของตัวอย่างน้ำเมี่ยงที่ใช้ในการเก็บตัวอย่าง ตารางที่ 24 ลักษณะทางกายภาพและค่า pH ของน้ำเมี่ยงตัวอย่างจังหวัดเชียงใหม่ ลำปาง แพร่และน่าน ภาพที่ 128 ลักษณะของตัวอย่างน้ำสกัดยอดใบชาเมี่ยงที่ปั่นเหวี่ยง การทดสอบฤทธิ์ยับยั้งแบคทีเรียของน้ำสกัดยอดใบชาเมี่ยงโดยใช้วิธี Agar well diffusion assay หลังจากนั้นวัดบริเวณวงใสที่เกิดขึ้น (Clear zone) โดยใช้ชุดควบคุมบวก (Positive control) คือ Streptomycin (2.5 mg/ml) และชุดควบคุมลบ (Negative control) คือ อาหารเลี้ยงเชื้อ NB ที่ไม่มีการเติมหัวเชื้อ (ภาพที่ 128) ภาพที่ 129 กระบวนการเตรียมแบคทีเรียทดสอบและการตรวจสอบความสามารถในการยับยั้งแบคทีเรียโดยวิธี Agar well diffusion assay 2.2 การทดสอบประสิทธิภาพของน้ำเมี่ยงต่อการยับยั้งแบคทีเรีย นำน้ำสกัดยอดใบชาเมี่ยงสดที่ปั่นเหวี่ยงแล้วมาทดสอบฤทธิ์ในการยับยั้งแบคทีเรียทดสอบ 5 ชนิด โดยวิธี Agar well diffusion assay พบว่า น้ำสกัดยอดใบชาเมี่ยงสดในแต่ละแหล่งสามารถยับยั้งแบคทีเรียทดสอบได้แตกต่างกัน ดังแสดงในตารางที่ 25, แผนภาพที่ 1 และภาพที่ 129 ตารางที่ 25 ประสิทธิภาพของน้ำสกัดยอดใบเมี่ยงสดในการยับยั้งเชื้อแบคทีเรียทดสอบโดยวิธี Agar well diffusion assay แผนภาพที่ 1 ประสิทธิภาพของน้ำสกัดยอดใบชาเมี่ยงในการยับยั้งแบคทีเรีย Escherichia coli 35218, Staphylococcus epidermidis, Propionibacterium acnes, Bacillus cereus และ Staphylococcus aureus 29213 ภาพที่ 130 การสร้างวงใสของน้ำสกัดยอดใบชาเมี่ยงในการยับยั้งแบคทีเรียทดสอบ Bacillus cereus (A) และ Staphylococcus aureus 29231 (B) อ่านต่อ..